Ducati Paso 750, 906 & 907ie
Toen Ducati in 1985 de Paso 750 op de markt bracht, verbaasden ze vriend en vijand. Niet alleen was de Paso een sportieve toermotor maar ook had hij een werkelijk bijna alles verhullende stroomlijn. Vooral dat laatste was in die tijd echt wel opmerkelijk, en in het geval van de Paso wel helemaal uniek, omdat er helemaal geen stroomlijnruit gemonteerd was maar het plaatwerk doorgetrokken was tot net voor de neus van de rijder.
Tamburini was de man die de Paso zijn eigenzinnige lijnen gaf. Het blok was een luchtgekoelde 90 graden V-twin waarvan de achterste cilinderkop met de uitlaatzijde naar achter wees. Een dubbele Weber carburator die netjes tussen de twee cilinders was gemonteerd zorgde voor de voeding terwijl een riemoverbrenging de kleppentrein bediende. De motor leverde 72,5 pk en woog droog 195 kilogram. Het frame was gemaakt van vierkante stalen buissecties. De Paso stuurde als de beste door onder andere de montage van een dikke Marzocchi voorvork en remde dat het een lieve lust was door de gemonteerde Brembo remsystemen. In 1989 werd de 750 Paso opgevolgd door de Paso 906. Die kreeg in wezen het motorblok van de toenmalige 900SS, met dat verschil dat de cilinders van de Paso van vloeistofkoeling waren voorzien. De cilinderinhoud bedroeg 904 cc, de motor had onder andere gewijzigde nokkenassen en een nieuwe Marelli ontsteking. Nog steeds stond de Paso op een 16 duims voorwiel terwijl de 906 maar liefst 10 kilo zwaarder woog dan zijn voorganger, de Paso 750. Wat betreft zijn topvermogen gaf Ducati 88 pk op bij 8.000 toeren per minuut.
Driemaal is scheepsrecht moet men bij Ducati gedacht hebben; in 1991 verscheen de laatste editie van de Paso. De motor kreeg de typeaanduiding 907ie mee. De "ie" aanduiding verwees naar de elektronische brandstofinspuiting waarmee deze motor was uitgerust. Door die toe te passen verdwenen de problemen die de carburatoren en de brandstofpomp bij de vorige edities hadden veroorzaakt en steeg meteen ook het motorvermogen. De 907ie had een maximum vermogen van 90 pk en was daarmee goed voor een topsnelheid van om en bij de 230 kilometer per uur op de teller. Het 16 duims voorwiel was eveneens verdwenen en had plaats gemaakt voor een 17 duims exemplaar. Door de montage van een nieuwe achtervork en een gewijzigde balhoofdhoek en naloop werd ook de wielbasis verlengd. De remschijven groeiden van 280 naar 300 millimeter doormeter en de remmen waren vanaf dan de bekende Brembo Gold Line's. Door de montage van een 22 liter grote brandstoftank bezat de zuinige 907ie een aanzienlijke actieradius van plusminus 400 kilometer.
Alhoewel de Paso 907ie toentertijd beslist wel een opmerkelijke, betrouwbare motor was, werd hij reeds in 1992 van de scène verwijderd. Een beslissing waarover men kan twijfelen of ze wel de goede was want het duurde jaren vooraleer Ducati terug een sportieve tourmotor wist neer te zetten. En dat terwijl er wel degelijk een markt was voor een motor als de Paso 907ie. Nu, 15 jaar later, is de Paso een uitzonderlijke verschijning op de wegen geworden. Op zich is dat niet echt verwonderlijk want in onze contreien was de Paso nooit echt een verkoopssucces. Het feit dat deze motor zijn tijd (te) ver vooruit was wat betreft vormgeving is waarschijnlijk de oorzaak daarvan. Motorrijders waren toen al oerconservatieve mensen die zowel technische innovaties als stilistische vernieuwingen zonder slag of stoot meteen konden aanvaarden. Zeker in het geval van de Paso 907ie is het jammer dat deze motor uit het gamma verdween en niet verder werd ontwikkeld. Zelfs anno 2007 is hij nog steeds een modern ogende motor die wat betreft vermogen, wegligging en comfort heel wat te bieden heeft.
De hier afgebeelde Paso is een 907ie is van het bouwjaar 1992 en bevindt zich in bijna originele staat. Enkel de uitlaatdempers zijn vervangen door Bos aluminium dempers. Ook de metaalgrijze kleur is origineel. Van deze kleur werden er volgens onze bronnen iets meer dan 100 exemplaren gemaakt terwijl de rest van de productie in Ducati rood de deur uitging. De gelukkige eigenaar is een Ducati verzamelaar die de motor voor 2.750 euro kocht van de eerste eigenaar. Inderdaad, je moet maar geluk hebben in het leven…