Harley-Davidson XLCR 1000 1977
1977. Op Daytona Beach toont Harley-Davidson zijn FXS Low Rider voor het eerst aan het publiek. 't Is een cruiser die niets te maken heeft met een sportieve rijstijl. Dat men bij Harley-Davidson echter niet in één richting denkt, blijkt later dat jaar. Het merk komt met de XLCR1000 op de proppen en die is niets minder dan een onversneden café racer.
De XLCR - waarvan de CR in de typeaanduiding staat voor Café Racer - heeft een heel ander uiterlijk dan zijn familieleden uit Milwaukee. De motor heeft duidelijk sportieve aspiraties en heeft - ondanks dat het een serieproduct is - overduidelijk iets van dat self-made imago dat elke café racer eigen is. Met andere woorden: 't lijkt wel of iemand die van wanten weet achter in zijn schuurtje eigenhandig deze motor heeft opgebouwd. Ziet de motor er met zijn sportstuur, stuurkuipje, kleine brandstoftank en sportzadel heel eigenzinnig uit, onderhuids is het één en al traditioneel Harley-Davidson gebleven. De krachtbron is bijvoorbeeld een luchtgekoelde V-twin met een cilinderhoek van 45 graden en een cilinderinhoud van 997 cc. Het is een langeslagmotor met een boring van 81 millimeter en een slag van 96,8 millimeter met een compressieverhouding van 9.0:1.
Klepstoters bedienen de twee kleppen per cilinder en een enkele 38 millimeter Keihin-carburator zorgt voor de benodigde voeding. Desondanks perst de twin er bij 6.200 toeren volgens de fabriek 68 pk uit, iets wat in die tijd nog een meer dan respectabel vermogen was, zelfs voor een motor met een sportief imago die droog 220 kg woog en slechts een vierbak had om vaart te maken. Opmerkelijk voor die tijd was dat de XLCR ondanks zijn ruw en ietwat nostalgisch aandoend imago was uitgerust met een elektrische starter.
Bekijken we het rijwielgedeelte dan valt ons meteen op hoe smal en rank Harley-Davidson deze motor heeft weten te bouwen. Het stalen buizenframe omlijst als het ware het grote motorblok en de bijbehorende transmissie. Er is een achtervork gemonteerd die is opgetrokken uit rechthoekige, stalen buissecties. Iets wat sinds jaar en dag ook te zien is op de Sportster-modellen van het merk, net als de traditioneel uitgevoerde stereo achtervering.
Vooraan is het echter een geheel ander verhaal. Daar zit zowaar een Japanse Showa-voorvork, zij het zo goed als anoniem, te pronken. Iets wat met name de Harley-Davidson rijders destijds veelal voor de buitenwereld verborgen wilden houden. Harley-rijders hadden toen namelijk niet veel affectie met Japanse onderdelen en motoren, om het nog maar zwak uit te drukken ;-D
De zevenspaaks aluminium gietwielen waarmee de XLCR1000 was uitgerust, deden destijds dan wel aan die van Yamaha denken, ze kwamen niet uit Japan maar wel van Morris. De 254 millimeter grote schijfremmen rondom kwamen van Kelsey Hayes en er zijn in combinatie daarmee tweezuigerremklauwen gemonteerd. Vooraan stond de XLCR1000 op een 3.75-19 band en achter zorgde een al even slanke 4.25-18 voor de grip en voor de eerste montage was voor Goodyear-banden gekozen.
Testverslagen uit die tijd maken gewag van een goed startende motor, die over een degelijk koppel beschikte en een top haalde van iets meer dan 110 mijl per uur. Het doorhalen van de motor naar draaisnelheden boven de 4.000 toeren werd afgeraden, omdat er dan hevige trillingen aan de bestuurder werden doorgegeven. Er is ook sprake van een loodzware koppeling en een versnellingsbak die vaag schakelt.
Daartegenover staat dat de hanteerbaarheid en de stabiliteit geloofd worden en dat ook de feedback naar de bestuurder toe een eervolle vermelding krijgt. Ook over de remwerking was men te spreken, tenminste zolang het droog bleef. In de regen hadden de schijfremmen een zekere aanspreektijd nodig, iets wat toendertijd wel bij meer motoren het geval was.
De XLCR1000 is een zeldzame verschijning in Europa. De prijzen zijn dan ook navenant als je er eentje wilt kopen. In de States en Canada staan er meer te koop, maar ook daar weet men van prijzen. Als je er eentje vindt in goede staat, dan hangt er meestal een prijskaartje aan van ruim 10.000 dollar. Het exemplaar dat we hier te kijk stellen, fotografeerden we bij het Forgotten Times Museum, waar het tot de permanente collectie behoort. Forgotten Times Museum Zoutestraat 19, 2040 Zandvliet Open van dinsdag tot vrijdag van 14 tot 18 uur. Op zaterdag van 10 tot 17 uur en op zondag van 12 tot 16 uur.
