Honda CR93 125cc productieracer 1962
Spreek je van een Honda 125cc wegracer dan denkt het merendeel van de motorrijders dat je het over een ééncilinder tweetakt hebt. Een terechte reactie, want de verschillende uitvoeringen van die productieracer waren indertijd heel succesvol zowel op nationaal als op wereldvlak. Minder bekend is echter dat Honda reeds in 1962 een 125cc productieracer ontwikkelde die destijds eveneens positief over zich liet spreken.
Soms loop je blindelings een heel exclusieve en historisch belangrijke motorfiets tegen het lijf. De kans dat dat tijdens de Bikers' Classics gebeurt, is groot want daar komen jaarlijks nu eenmaal de meest befaamde en exotische motorfietsen samen. Toch was het bijna een wonder dat we in dat enorme aanbod de motor van de Zweed Roland Fröjd opmerkten en er een echte originele Honda productieracer in herkenden. Geheel onopvallend stond zijn CR93 in de pitstraat opgesteld, terwijl de massa bezoekers zich verdrongen rond motoren met veel minder belangrijke adelpapieren.
Rolands CR93 is opvallend, op het pijnlijke af, origineel en alsof dat niet genoeg is, heeft de man ook de namen van de vorige drie eigenaars op papier staan, samen met de belangrijkste wedstrijden waaraan ze met de CR93 hebben deelgenomen. De eerste wedstrijd van deze Honda was op 26 april 1964 met aan het stuur een zekere Bo Granath. Die zou later in zijn carrière nog aan GP's gaan deelnemen en tot 1976 in de wegracesport actief blijven. Om maar aan te geven dat de historie van Rolands racer beslist niet te verwaarlozen is, temeer omdat de lijst ook de namen van Ove Johansson, Bo Brohlin en Janne Åkerström vermeldt, destijds beslist geen onverdienstelijke Scandinavische wegracers.
De Honda CR93 was een productieracer die was afgeleid van een gelijknamige wegmotor. Dat die racemotor destijds populair was, was niet in de laatste plaats te danken aan de prestaties van het Honda 125cc raceteam tijdens de 1962 editie van de TT van Man. Ze wonnen er onder andere de Junior TT en domineerden er zowat deze raceklasse. De luchtgekoelde twin kreeg bovendien ook al snel een goede reputatie wat betreft zijn betrouwbaarheid. Indien juist gehanteerd was het geheel zowat onverwoestbaar. Roland beweert dat indien je de toerentallen respecteert en elke race nieuwe motorolie gebruikt je een heel seizoen kan racen zonder brokken. Zeker in de jaren '60 stond dit niet meer of minder dan gelijk aan een wereldwonder…
De viertakt tweecilinder heeft dan ook geen "normale" constructie. De boring en slagverhouding zijn met 43 x 43 millimeter dan wel oerklassiek, de door een tandwieltrein aangedreven dubbel uitgevoerde bovenliggende nokkenassen zijn dat niet. De tweecilinder was bovendien uitgerust met vier kleppen per cilinder (!). De motor, die vijf versnellingen had en een droge koppeling, was volgens min of meer officiële bronnen 16,5 pk sterk bij 11.500 toeren per minuut. 't Is echter een publiek geheim dat heel wat exemplaren veel meer paardjes wisten af te leveren als het erop aan kwam. Rolands CR93, beslist niet de eerste de beste, staat bij hem te boek voor 20 pk bij 13.500 toeren per minuut.
Bekijken we het hier getoonde exemplaar in detail dan valt het meteen op hoe eenvoudig destijds zelfs succesvolle racers opgebouwd waren. Een stalen buizenframe, stereovering en een telescoop met buitenliggende veren en trommelremmen rondom; meer hield het rijwielgedeelte niet in, samen met een knap gevormde tank/zit en dito stroomlijn en natuurlijk twee smalle, gespaakte wieltjes. Desondanks staat de CR93 nu nog te boek als een gemakkelijk te besturen en stabiele racer.
Het blok is dan weer niet alleen technisch maar ook optisch een waar juweeltje. 't Bewijs dat het van een straatmotor is afgeleid (of was het andersom?) wordt bewezen door de voorziening voor de montage van een kickstarter in het rechterzijcarter. Bloedmooi en heel exotisch doet natuurlijk de vorm van de cilinderkop en de kleppendeksels aan.
Zowat een mensenleven later zou Honda die uitstraling ook meegeven aan de Honda Dream 50, een 50cc motorfiets die jammer genoeg nooit in België officieel gehomologeerd werd voor het gebruik op de openbare weg. Een moderne (naakte) replica van de CR93 kwam er tot nog toe eveneens niet en dat is beslist jammer, want nu de retro gestileerde producten gretig afzet vinden en de 125cc klasse meer dan ooit populair is, kon dat wel eens dé formule van een verkoopstopper betekend hebben!
