MV Agusta 750 Sport 1972
Toen ik een snotneus was van pakweg 15 jaar hingen er met duimspijkers foto's van moto's tegen het behangpapier van mijn kamer. Een ghostview van een Laverda motorblok en een foto van een MV Agusta 750S waren mijn lievelingsprenten. Ik stond er keer op keer met zoveel genoegen in quasi aanbidding naar te kijken dat het me nu voorkomt alsof ik dacht die nooit in het echt te kunnen zien.
Maar zoals met zoveel dingen in het leven loopt een en ander soms geheel en al onverwacht. Zo kwam het dat ik op een geven moment zomaar oog in oog kwam te staan met een MV Agusta 750S. Een jongensdroom was na meer dan 30 jaar uitgekomen, en leuk was dat de motor in levende lijve nog mooier en meer inspirerend was dan destijds op de foto! Bekijk deze klassieker aandachtig en je zult versteld staan van de vele opmerkelijke vormen die de motor eigen zijn. Het voorkomen van de krachtbron is ronduit uniek en is zelfs nu nog heel imponerend. Dezelfde voorname eenvoud is ook terug te vinden in het dashboard, de tank- en de zadelpartij… Let ook op de heerlijk nostalgische bruin rubberen handvaten, de sierlijk gevormde uitlaten, de gigantische trommelrem in het vooronder, het van koelribben voorziene cardanhuis… neen, zo maakt men de dag van vandaag geen motoren meer, dat is zeker!
En om maar meteen een domper op het opgeroepen enthousiasme over de tijd van weleer te zetten, vroeger maakte men van deze motor slechts een beperkt aantal exemplaren. Niet dat de motor niet in de smaak viel van het motorpubliek, integendeel zelfs, maar de prijs die je voor zo'n machine moest betalen was voor het merendeel van de motorbevolking astronomisch hoog. Als je al een verkoopspunt van MV Agusta wist op te sporen. Informatie was in die tijd schaars in motorland, het internet bestond nog niet, en evenmin had België anno 1972 een motorblad van eigen bodem. Dat zou pas in 1978 gebeuren, toen Leo Van der Linden eerst Keesing Motor het levenslicht liet zien en dat daarna omdoopte in Motorrijder Magazine. Maar dat terzijde. De naam MV Agusta was, ondanks summiere informatie, wel in de motormiddens bekend. Kon ook niet anders want het merk was enorm succesvol in de GP racerij. Onder andere een Italiaanse playboy, een zekere Giacomo Agostini, had er als sinds de jaren '60 de ene zege na de andere op behaald.
Technisch was de 750 Sport wel een en ander verschuldigd aan de GP motoren van het merk. De viercilinder krachtbron leek uiterlijk sterk op de GP motoren. Duidelijk te zien is dat de motor luchtgekoeld is, twee bovenliggende nokkenassen bezit en gevoed wordt door vier aparte carburatoren. De nokkenassen worden door een tandwieltrein vanaf het midden van de krukas aangedreven, een dure maar heel betrouwbare constructie die destijds op de racemotoren werd toegepast. Opmerkelijk was dat ook de primaire overbrenging vanaf het midden van de krukas plaatsvond in plaats van via een kruktap zoals toen en ook later heel gebruikelijk was. De reden daarvoor was dat de breedte van het blok smaller kon blijven hetgeen de hanteerbaarheid, de aerodynamica en de grondspeling ten goede kwam. De natte koppeling bevindt zich aan de linkerkant van de motor en werkt samen met een vijf verhoudingen tellende versnellingsbak. De eindoverbrenging van de 750 Sport geschiedt door middel van een cardanas. En dat terwijl de GP motoren van het merk met een ketting eindoverbrenging waren uitgerust. Een slimme zet van MV Agusta die op die manier vermeed dat privé teams zich van een MV zouden gaan bedienen om het MV Agusta fabrieksteam in de racerij concurrentie aan te doen.
Geheel passend in het tijdsbeeld was ook de toepassing van vier aparte uitlaatsystemen. Pas enkele jaren later zou men het nut van vier in één systemen gaan inzien. De motor die wij fotografeerden heeft matzwarte uitlaten maar standaard werd de 750 Sport met een fraai chroom uitlaatsysteem geleverd. Het stalen buizenframe van de 750 Sport was al even karakteristiek voor die tijd, en hetzelfde geldt ook voor de hydraulisch gedempte voorvork, de stereo vering achter en de trommelremmen. Die trommelremmen zouden trouwens in 1974 al vervangen worden door schijfremmen. Mocht ook wel want de 69 pk sterke MV woog rijklaar ongeveer 240 kilogram maar was desondanks in staat om de 200 kilometer per uur grens te benaderen en misschien wel te doorbreken.
Met een prijskaartje van dik 200.000 frank (in 1972!!!) was deze motor echter slechts voor enkelingen weggelegd. Bovendien was er volop concurrentie van de Japanners. Onder andere had Honda zijn CB750 en Kawasaki zijn Z900 om weerwerk te bieden. En die viercilinder motoren presteerden niet alleen goed, je kreeg ze voor veel minder geld mee naar huis. De 750 Sport werd in 1974 opgevolgd door een model met schijfremmen wat op zijn beurt in 1975 weer plaats moest ruimen voor de iconische 750 Sport America die tot '78 in productie bleef. Daarna zou het tot eind de jaren '90 stil blijven in de 750 cc klasse voor wat betreft MV Agusta. En met de dan gelanceerde Brutale 750S hebben de bovenstaande motoren enkel de naam nog gemeen… Jammer!
