MV Agusta 350 Sport 1972
1970. Een zekere Giacomo Agostini wint al vanaf '68 elk jaar weer de titel in de 350cc-wereldkampioenschapwegrace op een MV Agusta. Het merk laat de economische voordelen die daardoor mogelijk worden niet onbenut en brengt de 350 Sport uit.
De nieuweling was een tweecilinder. Het feit dat het merk die motorconfiguratie in de racerij al lang had vervangen door drie- en viercilinders ten spijt. De motor had een boring en slagverhouding van 63 x 56 millimeter, een tweeklepscilinderkop en luchtkoeling en werd gevoed door twee 24 millimeter Dell'orto-carburateurs. De twin was daarmee iets meer dan 28 pk sterk bij 7.900 toeren per minuut. Er was een vijfbak aan boord en de eindtransmissie geschiedde via een ketting.
Voor een viertakt woog de MV beslist niet veel. Droog bracht de slank en sportief gelijnde motor 149 kilogram op de weegschaal, wat hem een topsnelheid van plus minus 155 kilometer per uur bezorgde. Niet slecht voor een middenklasser in die tijd, al moest hij daarmee wel toen al de duimen leggen tegen de Yamaha, Kawasaki en Suzuki-tweetakten. Op gebied van rijwielgedeelte was de 350 Sport een kind van zijn tijd. Een stalen buizenframe, een hydraulisch gedempte voorvork en achteraan een swingarm met daarop stereovering. Klassieker kon bijna niet, ook al niet op gebied van remmen. Zowel voor- als achteraan was er een trommelrem voorzien. De bandenmaten waren voor 2.75 x 18 en achteraan 3.25 x 18 en daarmee stond deze middenklasser op (voor in die tijd) indrukwekkend brede rubbers.
Wie de MV Agusta 350 Sport van dichtbij gaat bekijken - en de Ducati ééncilinders uit die periode kent - zal ongetwijfeld gelijkenissen ontdekken. De zeer simpel ogende frames bijvoorbeeld lijken zeer sterk op elkaar. Het frame dat de krachtbron als dragend deel gebruikte, was blijkbaar in Italië populair in die tijd.
De MV Agusta 350 Sport en ook zijn broertje, de GT350, waren dat niet in onze lage landen waar op dat ogenblik de opkomst van de Japanse motoren volop aan gang was. Ook in de racerij kregen de Europese merken rake klappen en toen in 1974 ook Agostini op Yamaha overstapte, oordeelde men bij MV dat het tijd werd om een nieuwe 350cc voor de straat te presenteren.
Ook die zou in België maar nauwelijks verkocht worden, ondanks het feit dat hij voor velen een droom op wielen was. Fantastisch mooi gelijnd, gietwielen en schijfremmen rondom, 't was een natte droom voor elke motorrijder. De prijs die voor al dat moois diende betaald te worden, stond echter niet in verhouding tot de geleverde prestaties. De Yamaha RD, de Kawasaki en Suzuki-driecilinders en de al even mateloos populair wordende Honda CB350 zou een te sterke competitie blijken. Stevige motorische prestaties voor een scherpe prijs, daar kon zelfs het Italiaanse design ook al in die tijd niet tegenop…
