Ducati Streetfighter 2009 testverslag
Tekst en beelden: Louis WeenenDe Europese motormerken hebben al een tijdje (terug) de volwassenheid bereikt. Het zijn geduchte concurrenten voor de Japanse armada, die blijkbaar niet langer alleenheerser is op onze Belgische markt. In de verkoop pikt Ducati graag een graantje mee en door het uitbrengen van de Streetfighter wordt het succes alleen maar groter.
Verbluffende looks
Vertellen dat de Italianen kampioen zijn in de vormgeving is zowat een open deur intrappen. Toen motormerken nog naarstig op zoek waren naar het juiste design voor hun modellen, muntte Ducati al uit in de kunst van aantrekkelijke motoren maken. Al die jaren is er gelukkig geen terugval geweest en de motoren die nu de Ducati-fabriek verlaten, blijven juweeltjes om naar te kijken. Dat is ook het geval met de nieuwe Streetfighter, die met zijn prachtige lijnen rechtstreeks het hart van de motorrijder weet te veroveren. Hierbij gaat het merk bijzonder agressief te werk. Vooral de voortrein met hoekige koplamp, de scherp uitgesneden tank met aansluitend het zadel en het passagiersgedeelte en de spoiler zorgen voor het opmerkelijke visitekaartje. Voeg daarbij nog de opbouw van de wielen met een ingenieus geheel van armen en de opmerkelijke uitlaten om te komen tot een verbluffende look. Onze test Ducati was rood, wat nog maar eens de vurigheid benadrukt van deze "straatvechter". Ook de gebruikte materialen zijn opmerkelijk, zo is er voorzien in heel wat aluminium en carbon.
Thriller
Ducati heeft meteen zijn Streetfighter uitgerust met een volbloed sportmotor. In het goed zichtbare kader, ook al een design troef, bevindt zich een in L van 90 graden geplaatste vloeistofgekoelde tweecilinder. Die bezorgt de Roadster een vermogen van 114 kilowatt of 155 pk en een koppel van 115 Newtonmeter bij 9500 tpm. In de lage toeren trilt deze Ducati dat het een lieve lust is. Sommige motorrijders zijn precies gek op dit effect, maar na een tijdje kunnen deze trillingen de chauffeur irriteren. Niets aan de hand met de zes versnellingen, die doen keurig hun werk. De injectievoeding heeft een gunstig effect op het verbruik en ook al komt deze Streetfighter erg sportief uit de hoek, met zijn euro drie uitlaatgassen is hij allesbehalve een milieuvervuiler.
Rijden
Het valt op dat heel wat motorconstructeurs resoluut het roadstersegment koesteren. Dit heeft te maken met een succes dat geënt is op een terugkeer naar de basics van het motorrijden, het genieten van de natuurelementen, het rijden zonder veel poeha. Belangrijke kanttekening daarbij is dat Roadsters in de eerste plaats vrijetijdsmotorfietsen zijn, die evenwel ingezet kunnen worden in het woon-werkverkeer, maar veeleer ongeschikt zijn voor lange reizen. De amusementswaarde van de Streetfighter staat buiten kijf. Het beste trek je met hem naar de bochtige wegen in de Ardennen, waar het voor hem en voor jou volop genieten is. Door een gewicht (leeg) van 169 kg, een uitstekende en ontspannen rijzit, een keurig uitgekiend zwaartepunt en een voortreffelijke vering en wegligging, kunnen de bochten niet snel genoeg komen. De Ducati neemt ze met verve.
Belangrijke voorwaarde is dat je de twin behoorlijk hoog in de toeren houdt. We vinden het persoonlijk bijzonder jammer dat het overigens ruim bemeten koppel zo laat zijn volle kracht bereikt. Dit komt pijnlijk tot uiting wanneer je bijvoorbeeld in tweede versnelling rond de 2500 toeren tussen de files laveert. Een opgelegde oefening die de Ducati helemaal niet naar waarde weet te schatten. Met deze karakteristiek krijg je ook af te rekenen in het stadsverkeer. Zijn gedrag bij lage snelheden is des te jammer omdat deze motorfiets alle troeven in handen heeft om ook in de stad goed te scoren. Zijn draaicirkel is meer dan correct en hem parkeren brengt je nooit in moeilijkheden. Op de autosnelweg is het helemaal niet moeilijk om de wettelijke 120 km/h te halen, die opdracht volbrengt hij onder de 4500 toeren. Maar het liefst van al heeft hij dat het nog sneller gaat. Gelukkig is er de wind die op natuurlijke wijze mogelijke snelheidescapades tegengaat. Deze straatvechter wint ondanks zijn vele kwaliteiten niet alle gevechten. Hij is ook niet echt ontworpen om met twee te rijden, alleen kinderen zullen als passagier een zeker comfort ondervinden. Over de remkracht en de remdosering van deze motorfiets hoor je ons zeker niet klagen. De vering is veeleer aan de sportieve harde kant, maar anderzijds zo doeltreffend en correct.
De Ducati - en dat ziet meteen de ook niet-motorkenner - is voortreffelijk afgewerkt. Vanaf de krachtige koplamp tot het stoplicht. De contactsleutel heeft een plaatsje gevonden aan de bovenzijde van de benzinetank en dat is op zijn minst origineel te noemen. Het instrumentenbord in de vorm van een vijfhoek is volledig digitaal en zeer overzichtelijk. Even logisch gerangschikt zijn de bedieningsknoppen. Voor een echte wegmotor is het echter jammer dat er niet voorzien is in alarmlichten en dat je vruchteloos zoekt naar een benzinemeter. Over het benzineverbruik zelf zijn we meer dan opgetogen, dat bedraagt gemiddeld 6,2 liter per 100 km. Voor een plus 1000 cc-er is dit een meer dan leuk gegeven. De inhoud van de benzinetank is met 16, 2 liter behoorlijk weinig, maar we hebben er alle begrip voor dat de unieke vormgeving van deze tweecilinder zo haar rechten heeft. En hoeveel moet nu deze toch wel uitzonderlijke creatie kosten? 18.890 euro. Goedkoop is dat uiteraard niet, maar voor wie anders dan anders wil zijn en op zoek gaat naar een exclusieve tweewieler lijkt ons dit bedrag niet onoverkomelijk.
Pluspunten: Design, vermogen, versnellingen, vering, wegligging, fungehalte, gewicht. Minpunten: Rijden tegen lage snelheden, geen benzinemeter, geen alarmlichten, passagiersruimte. Technische fiche: Motor: vloeistofgekoelde in V 90 graden geplaatste twin viertakt Cilinderinhoud: 1099 cc Vermogen: 155 pk (114 kW) bij 9.500 tpm Koppel: 115 nM bij 9500 tpm Zithoogte: 84 cm Aantal versnellingen: 6 Leeggewicht: 169 kg Tankinhoud: 16,5 l Prijs: 18.890 euro Invoerder: www.ducati.nl