Reistest KTM 1290 Super Adventure S 2020

Buitenbeentjes zien er helemaal anders uit dan we gewend zijn. Bij KTM hebben ze er een patent op. De superavontuurlijkste van de Oostenrijkse familie zet in zijn straatversie zelfs de grootste bek op.

Van liefde op het eerste zicht is er niet direct sprake. Dat was het ook niet toen we hun SMT 990 onder de kont schoven. Mijn meegereisde duo spreekt er nog altijd met pretoogjes over. Zou het dan toch waar zijn dat liefde die langzaam groeit je nooit bedriegt?

Charme offensies

De rit van Gembloux naar huis lijkt in ieder geval op een charme-offensief. Eenmaal in het zadel merken we helemaal niks van die joekel van een koplamp. Alles zit en rijdt zoals het moet. Bovendien trekt het al even volumineus TFT-display al onze aandacht. Een kleurenscherm geheel volgens de geest van de tijd. Al koesteren we heimelijk de ronde tellerpartijen van weleer. Efficiënt is de upgrade van het LCD-scherm alleszins. Met de zon hoog aan de horizon komt de leesbaarheid volledig tot haar recht. En laat Helios ons nu net de komende dagen in zijn vlammende zonnekar vergezellen …

Het gedroomde scenario voor elke motorreis. Al heeft elk nadeel ook zijn voordeel. Zo gaat het in extremis niet naar onze geliefde zuiderbuur. De corona-kaart kleurt stukken veiliger in Duitsland. Mevrouw Merkel legt onze 160 paardjes (nog altijd) niks in de weg. Dat is best nodig, want het Zittauer Naturpark verstopt zich als een kleinood in de meest zuidoostelijke hoek van hun Saksische deelstaat. De meer dan 900 km naar het Duits-Pools-Tsjechisch drielandenpunt zijn alvast een eerste grote test.

Pak je koffers

Met twee zijkoffers (66 liter) en een topcase (36 liter) hebben we ruimte zat voor een weekje met z'n twee. Het opbergvakje rechts naast het dashboard is dan ook niet echt nodig. Of het moet zijn om je gsm erin op te laden. Zelf gebruiken we de voorziene usb-aansluiting voor een gps, die we centraal op het stuur bevestigen. Sexy vinden we het breed uitgesmeerde kofferachterwerk niet. Maar zien jullie al vrouwenkoffertjes op een Oostenrijker met oranje ballen? Praktisch en efficiënt, zo moeten reiskoffers zijn. Bovendien worden ze amper vuil in de regen. En dat voor een 'dirtbike', weliswaar op straatschoeisel.

Een net met klittebandjes houdt aan de binnenkant alles 'netjes' op zijn plaats. Belangrijker nog, zelfs na een bijbelse zondvloed vinden we ons hebben en houden kurkdroog terug. Misschien ligt dat wel aan de knellende kofferdeksels, want die gaan allesbehalve gemakkelijk open. Handig is dan weer dat de zijkoffers naadloos en in geen tijd aan de motor hangen. Hierbij krijgen ze zelfs een beetje schuifruimte, wat de stabiliteit van de motor ten goede komt. Een systeem waarvan ze de mosterd bij Triumph zijn gaan halen. Als iets goed is, moet je het warm water niet willen uitvinden. Of het klopt, dat testen we zo meteen.

In gestrekte galop

Met dode én levende bagage gaat het eens voorbij Aken in gestrekte galop. De cruisecontrol levert prima werk op de A4. Ook bij on-Belgische snelheden is de buitengewone baanvastheid, met zwevende koffers, exemplarisch. KTM is duidelijk niet over één nacht ijs gegaan toen ze hun Ready To Race-slogan bedachten. Vertrouwen waar geen eind aan komt, ook als de digitale tellers de hoogte inschieten.

Het voorbeeldig weggedrag heeft, niet in het minst in Sport-afstelling, veel te danken aan de sublieme WP-vering. De Oostenrijkers hebben al een tijd de befaamde 'White Power'-expertise van de Nederlanders in bezit. Mocht perfectie een 11 zijn, dan geven we de Super Adventure minstens een 10. En dat niet alleen op 's lands meest rechte asfalt!

Blijven rijden

Hard rijden is fun, lang rijden net iets minder. Wanneer je met een chronische hernia na honderden kilometers geen noemenswaardige pijn in rug of schouders voelt, dan ben je voorwaar gezegend met de motor waarop je rijdt. Ook ons zitvlak houdt het verbazend lang vol. Het ergonomische (en verwarmbare) zadel is, samen met de Akrapovic-uitlaat, wel niet standaard op de KTM. Allroads hebben een goede reputatie op het vlak van rijcomfort en dat is met de KTM niet anders.

Een tankinhoud van 23 liter stuurt je sowieso niet snel naar de pomp voor een pauze. Op papier zit je meer dan 400 km gebeiteld. Koeien van letters op een mini-tablet voor jou verwittigen je ruim op tijd als het zover is. In het dichtstbijzijnde pompstation in Chemnitz gaan er nochtans vlotjes 20 liter door de slang. Dat komt ervan als je te gretig met het gashendel omspringt! Opgelet als je de eerste keer tankt. Het spreekt voor zich dat je eerst en vooral de motor uitzet. Het contact mag echter niet langer dan een minuut uitgeschakeld zijn of de tankdop ontgrendelt niet. Geen paniek, gewoon weer even het contact aan/uitzetten, meer niet. Het is maar dat je het weet…

Op een drafje

Snelwegen zijn gemaakt om snel op je bestemming te zijn. Dat duurt nog even, omdat we vanuit het sprookjesachtige Meiβen absoluut de Saksische wijnroute willen volgen. Hierdoor rijden we ons helaas vast in het stadsverkeer van Dresden. Zo weten we nu dat het 1301 cc metende blok de nodige (?) warmte afgeeft. Gelukkig hebben we hierna het ergste gehad. Over heerlijk kleine wegen gaat het op een draf door het zandstenen landschap van Saksisch en Boheems Zwitserland. Duitslands kleinste middelgebergte is niet ver meer nu.

In tegenstelling tot de Sächsische Schweiz is het Zittaugebergte nauwelijks gekend bij het publiek. Wat we te zien krijgen is er niet minder fraai om. Authentieke dorpen en al even kleine kuuroorden, gaaf bewaarde stadjes, grillige zandsteen- en vulkaanformaties, we bezoeken het de komende dagen allemaal. Op en naast de KTM, uiteraard.

Die mag zich alvast aan een rustiger tempo verwachten. Waar we ook rijden, er is hier wel altijd iets te zien. Genoegzaam tuffend of schakellui pruttend in vierde of vijfde versnelling? Daarvoor heb je vooral koppel nodig. En met 140 Nm hebben we een karrenvracht. Het merendeel krijgen we zelfs snel aangereikt. Aan nog geen 3.000 opm levert het blok driekwart van zijn maximale koppel. Relaxed toeren heet zoiets. Opvallende cijfers die niet altijd worden gehoord wanneer pk's voortdurend de trom slaan.

Trop, is dat teveel?

Die pk's zijn er natuurlijk wel. De lineaire afgifte ervan is trouwens een grote geruststelling. Bovendien steekt de elektronica meer dan één handje toe. Het raspaard uit de Oostenrijkse renstal zit er boordevol van. Kiezen tussen de verschillende rij- en veerafstellingen is misschien nog het moeilijkst. Godzijdank regelt de software alles voor ons. Geavanceerde elektronica, zolang het werkt zijn we er fan van!

Gecontroleerde power, zo mogen we onze machine kort en bondig omschrijven. Ook remmen gebeurt zoals het hoort: gedoseerd en toch krachtig. Veilig werk van de dubbele Brembo's vooraan. Ook het enkel exemplaar op het achterwiel klauwt behoorlijk. Nuttig wanneer er niet hard moet worden geremd in een bocht. Afremmen doen we uiteraard ook op de motor. De standaard slipperkoppeling zorgt in dat geval dat we niet gaan hoesten achteraan. Snel terugschakelen doen we ook met de quickshifter. Toch gebruiken we die vooral bij het opschakelen. Daar werkt het hebbeding uit de racerij ook het vlotst.

Eigenschappen die eveneens hun nut bewijzen wanneer we het tuffen en prutten beu zijn. De gastheer van ons pensionnetje bezit een K100, waarmee hij nog steeds graag uitpakt. Niet alleen neemt hij ons mee naar de uitlopers van het Sudetengebergte in Tsjechië, hij kent blijkbaar ook de plekjes waar je niet voortdurend op je hoede moet zijn. Moeite hebben we niet om het rokerig spoor van de Oost-Duitser te volgen. Zou dat wel benzine zijn dat hij tankt?

Of het nu op de brokkelige baantjes net over de Poolse grens is of op het ultrakorte bochtencircuit van de historische Rennstrecke in Lückendorf, de Oostenrijker laat zich niet verrassen. Het weggedrag van de Adventure blijft dus zonder meer 'super'. Dat heeft misschien ook wel te maken met zijn nieuw schoeisel. Het setje Dunlop Mutants brengt in ieder geval wat ze beloven.

Perfectie, bestaat dat?

Alle tij heeft zijn weertij, zeggen de Hollanders. Een totale weersomslag maakt inderdaad een einde aan de Altweibersommer. Medailles hebben nu eenmaal twee kanten, dat geldt voor het weer maar evenzeer voor een dijk van een motor. Zo laat het gewicht zich wel degelijk voelen als er hier en daar moet worden gemaneuvreerd. Bepakt en bezakt is dat niet eens zo verwonderlijk. Zonder duo en bagage zet je met een volle tank 238 kg op de weegschaal. Dat is aanvaardbaar voor een dikke hoogpoter. Wel is de draaicirkel vrij groot en kan de niet onaardige zithoogte gevaarlijk uit de hoek komen als je plots moet stoppen op een oneffen wegdek.

Het grote windscherm doet perfect wat moet, maar met twee, weliswaar grote, verstelknoppen heb je beide handen nodig. Al rijdend je scherm hoger of lager zetten, zit er dus niet in. Een elektrisch bediend scherm is hoe dan ook een praktisch ding. Zoiets verdient toch een plaats op een motorfiets die bulkt van de elektronica? Of zijn we nu naar spijkers op laag water aan het zoeken?

Aan die knoert van een koplamp, mét LED-bochtverlichting, kunnen wij natuurlijk niks veranderen. Dat laten we verstandig over aan de jongens in Mattighofen. Moeders mooiste of de ideale schoonzoon zal de Super Adventure nooit zijn. Je hebt dan wel een buitenbeentje, die in de wereld van de allroads gerust een grote bek mag opzetten. Bij KTM passen er sowieso geen dertien in een dozij. Trouwens, liefde vraagt toch geen absolute perfectie, toch?

Met dank aan:
www.ktm.com
www.germany.travel
www.sachsen-tourismus.de