Rijindruk Kawasaki Z800 2014
Tekst en foto's: Kris Van der StocktDat je het ijzer moet smeden als het heet is, weten ze bij Kawasaki als geen ander. Nu zijn hun naked bikes altijd al gezwind bij aankomst in Europa het scheepsruim uitgevlogen en vooralsnog lijkt daar met hun vernieuwde Z-reeks geen verandering in te komen.
Als best verkochte naked bike in Europa moet de speciale Performance Edition van de Z800 een verlengstuk breien aan het succesverhaal van 2013. Iets wat de liefhebbers van nóg iets gespierder naakt op de al scherp afgelijnde Z800 zeker kan bekoren, ook al blijkt grote broer Z1000 nóg hotter te zijn op dit moment.
Een naakte middenklasser met gepimpte looks (buddyseatcover, flyscreen, tankpad) en forse ballen (Akrapovic-uitlaat in carbon) wordt op het terrein al snel een 'streetfighter' genoemd. Uiteraard tekenen de stad en het naburige ommeland meteen voor een hevig potje rumble in the jungle. Toch wisten we van de Z750 in een nog niet eens zo ver verleden dat stevig toer- en stuurwerk op 's lands knapste wegen - en zelfs ver daarbuiten! - flink wat fun opleverde in de praktijk.
Geen woorden maar daden en prompt wierpen we deze Z800 een mix van Vlaamse, Waalse en Franse wegen voor de wielen. Zo lieten we bij wijze van opwarming het 806cc metend blok mooi op temperatuur komen in onze achtertuin en bolden we van het naburige Pajottenland langs de zuidelijke rand van de Vlaamse Ardennen naar het stiltegebied van het Henegouwse Pays des Collines. Met een dag heen en terug naar het departement van de Aisne in het Franse Picardië schepten we hierna ons bord nog eens gulzig vol. En alsof dat nog niet genoeg was, zorgde een bevlogen rit dwars door de Belgische Ardennen voor een vingers en duimen aflikkend toetje. Resultaat: ruim 1.300 km asfalt en beton in verschillende lengtes en breedtes op de teller. Meer dan genoeg om de Performance Edition op zijn prestaties te beoordelen…
Veel kilometers hoef je eigenlijk niet te slikken om meteen te weten hoe de vork aan de steel zit. Het duurt dan ook niet lang of deze motor heeft je vertrouwen helemaal te pakken. Ondanks het stoere uiterlijk met provocerend smoeltje en uitdagend achterwerk (met Z-signatuur in het achterlicht!) kan je met een gerust hart in het zadel blijven zitten. Niet dat men deze sportief aangeklede Z800 als een opstapper in de markt heeft willen zetten. Feit is wel dat je niet gauw spijt zult krijgen van je lieve spaarcentjes mocht dit je eerste motor zijn.
Het rijgedrag op de openbare weg is zonder meer voorbeeldig. Het soepele blok met zijn lineaire en bijgevolg voorspelbare vermogensafgifte laat het dankzij een kortschakelende versnellingsbak vlot vooruitgaan. Maar geen paniek: de stoppers vooraan lossen het wel op mocht het iets te snel gaan. Gedoseerd het remhendel toeknijpen is wel de boodschap, want de remkracht komt verrassend snel.
Het gemak waarmee de Z800 zich laat sturen, heeft natuurlijk ook veel te maken met de solide wegligging. De standaardvering is strak maar helemaal niet stug, zodat je nog voldoende comfortabel zit en niet onmiddellijk je nieren moet gaan zoeken als het wegdek wat minder wordt. Ook het chassis geeft geen krimp en nooit voelt de motor schichtig aan (of je moet al behoorlijk hard gaan knallen). Vervelende vibraties zijn al helemaal niet te vinden, zelfs de veel te kleine spiegels trillen niet. Een verschil met zijn voorganger, maar absoluut niet onlogisch als je weet dat het nieuwe motorblok gedeeltelijk in rubbers is opgehangen.
Dat motorblok, goed voor net geen 120 pk en 88 Nm in zijn Akrapovic-uitvoering, levert over de ganse lijn puik werk. Al die power wordt dan ook bijzonder soepel en gesmeerd via de ketting naar het achterwiel geslingerd. Kracht is er steeds genoeg, ook onderin. Voor je het weet zit je in zesde versnelling en trap je 'm graag nog eentje hoger, zo vlot gaat het allemaal met dank aan de goed presterende koppelings. Boterzacht met andere woorden, maar had je van Kawasaki iets anders verwacht?
Geheel in de marge hiervan: op het dashboard display had ik wel liever een versnellingsindicator gezien dan het eco-icoontje dat weergeeft of je al dan niet zuinig bezig bent. Groene jongens, die van Kawasaki! Het instrumentenbord zelf is trouwens bijzonder modern van vorm en volledig digitaal. Wel is het even wennen in het begin, met een centrale plaats voor het toerental, dat niet altijd even goed afleesbaar is in de zon. Maar goed, dit zijn details die geen afbreuk doen aan de essentie van de zaak: het blok van de Z800 is één van de soepelste in zijn soort, punt andere lijn!
En toch… wat goed is voor de een, is dat niet per definitie voor de ander! Eigenschappen als soepel en betrouwbaar klinken al gauw als saai en voorspelbaar voor wie wat extra punch wil in het leven. Eens de adrenaline door je lichaam giert, heb je niks aan een lieve gasrespons en hij of zij die op het eind nog eens alles uit de kast meent te halen, die komt helaas bedrogen uit. Misleid is misschien een beter woord, toch als je de moordlustige blik van je stalen roofdier in beschouwing neemt.
De beschaafde powerplay en vooral het verdienstelijke koppel, 83 Nm in de standaardversie en dik 5 eenheden meer in de Performance Edition, maken dan weer dat het aangenaam toeren is met deze naakte vierpitter. Krijg je geen knoert van een duw in de rug en worden je armen echt niet langer als je op zijn staart trapt, de wind die je op je borstkast pakt, maakt dat ruimschoots goed. Ga je voluit, dan zet je je beter schrap, want de Z800 boort je met lijf en ledematen door de lucht. Spelenderwijs op kleine kronkelwegen of gehoorzaam wat baantjes trekkend op de snelweg, daarvan ga je beduidend minder hinder ondervinden van Zephyrus (ook al houdt dat minuscule scherm niet eens de vliegen tegen!).
Van de Z750 wisten we al dat je gemakkelijk wat kilometertjes kunt verzetten op de autosnelweg. Tegen de helft van je maximale toerental, met de neus aan het voorwiel en de blik op oneindig, het is niet meteen de leukste rijervaring met de Z800, maar ergonomisch loopt het wel los. Trotseer je open en bloot de wind, de zithouding zelf blijft ruimschoots ontspannen. Minder ruim en vooral minder zacht is het zadel, waardoor je achterwerk het na anderhalf uur stilzitten voor bekeken houdt. Niet dat dit zo erg is, want met een tankinhoud van amper 17 liter moet je toch vrij snel voor alle zekerheid langs de benzineboer.
Zo mochten we na 200 km dolle pret diep in de Ardennen inderdaad de 4,5 liter aan reserve aanspreken. Gemiddeld verbruikten we over het ganse parcours iets meer dan 6 liter per 100 km, wat je allicht nog wat kan drukken als je die eco-indicator op het dashboard angstvallig in de gaten houdt. Best vermoeiend als je het me vraagt, zeker op een lekker rijdend ding als de Z800. Misschien let je beter toch wat op de weg en nog meer wat zich aan de kant ervan bevindt. Hoewel je je nog altijd niet te veel zorgen hoeft te maken over laserguns of ander geschut in het zuiden van ons land. Jagen doen ze in de Ardennen godzijdank op een ander soort wild!
Het is dan ook jammer dat de spiegels op de Z800 voor een stuk het rijplezier verstoren. Ronduit nutteloos mag je deze noemen. Dat ze klein zijn, past misschien nog in de strakke, futuristische styling van de motor; erger is dat je er nauwelijks iets mee ziet, behalve je schouder dan. Helemaal niet ongevaarlijk als je niet goed ziet wat er achter je rug allemaal gebeurt, vooral op onze drukke Vlaamse wegen. Iets grotere spiegels of een andere plaats ervan op het stuur, moeilijk kan het niet zijn om dit probleem op te lossen. Temeer daar dit toch een minpunt betreft waarvoor geen excuus bestaat.
Toch lieten we dit euvel de pret niet bederven. Zijn we niet omvergeblazen door supersnedige prestaties van deze Performance Edition, het lekker draaiend motorblok en uitmuntend weggedrag onthouden we daarentegen wel. En wie dan toch een zware trap onder de kont wil, die kan nog altijd bij zijn grote broer terecht. It's all in the familly bij Kawasaki, nietwaar?