Kent, de tuin van Engeland (deel 2)

In het voorgaande deel van dit verhaal hebben we verteld hoe we in Canterbury zijn terechtgekomen. Nu pikken we de draad terug op en gaan verder met ons relaas over deze schitterende trip.
In de schaduw van de beroemde kathedraal is Canterbury een aangename winkelstad. Lekker eten vinden we in de Farmer's Market, gevestigd in een voormalig stationsgebouw. Bij het binnenkomen worden we overweldigd door een mix van heerlijke geuren: het aroma van groenten en fruit, pies en scones, kaas en kruiden… ja, je zou er zowaar honger door krijgen.
Met de komst van de supermarkten zijn de plaatselijke versmarkten ook hier wat in onbruik geraakt. Met o.a. deze Farmer's Market wil de lokale bevolking het verbruik van streekproducten weer opwaarderen. Met succes zo blijkt. Naast het aankopen van allerhande lekkers, kan je hier ook voortreffelijk eten. En uiteraard worden alle gerechten bereid met wat er op de markt voorhanden is. Deze keer gaan we voor een geroosterd stukje lamsvlees en een assortiment van groenten en overgieten dat alles met een aangenaam biertje. Misschien vallen we in herhaling, maar het was verschrikkelijk lekker. Daarna zijn we toe aan een wandeling. We verkennen het stadscentrum en natuurlijk ook de kathedraal. Markant is het feit dat pas sinds 1995 inkomgeld wordt gevraagd voor een bezoek aan de kathedraal en dat hiertegen nog steeds, en vooral door de inwoners van Canterbury, fel geprotesteerd wordt. Het loont echter wel de moeite om eens een kijkje te nemen. Sinds de jaren '80 is men bezig met de restauratie van de kathedraal en daarrond worden er regelmatig grote evenementen georganiseerd. Jaarlijks is er bijvoorbeeld het Stone Carving festival. Hierbij krijgen verschillende artiesten de mogelijkheid een steen uit te houwen die dan bij de restauratie van de kathedraal zal worden gebruikt. Later hoorden we dat er op die manier al een steen met de beeltenis van Elvis in de kathedraal te vinden is.
De kathedraal die er nu staat, is door de eeuwen heen van gedaante veranderd, maar de oorsprong ligt ergens in de jaren 600. Er wordt verteld dat Paus Gregorius De Grote een zekere Sint Augustinus naar Engeland had gestuurd, nadat hij op een markt perplex was van de schoonheid van Engelse slaven. "Not Angles but Angels" was zijn uitspraak. Het geluk was met Sint Augustinus. De vrouw van de lokale Koning Ethelbert was reeds bekeerd tot het katholicisme en Koning Ethelbert schonk aan Augustinus St.-Martin, een parochiekerk in Canterbury. Het duurde niet lang of Augustinus werd er de eerste Aartsbisschop en bij deze was de grondslag gelegd voor de latere kathedraal. Intussen zijn we 104 aartsbischoppen verder en de meest bekende is tot nog toe nog steeds Thomas Becket. Hij werd vermoord in 1170 nadat hij in opstand was gekomen tegen Henry II, die meer controle wou over de kerk. Henry II verloor op een bepaald moment zijn geduld en sprak volgende fatale woorden uit: "Who will rid me of this turbulent priest". Vier ridders die in de gratie van de koning wilden komen hebben deze uitspraak kracht bijgezet en zijn er op uitgetrokken om Thomas te vermoorden. Na deze tragische gebeurtenis is Canterbury uitgegroeid tot een welvarend bedevaartsoord. De kathedraal heeft ook andere, maar niet minder woelige tijden gekend. De Vikingen hebben er hun hakbijl in gezet en verschillende branden hebben het gebouw geteisterd. Al deze rampspoedige gebeurtenissen hebben er enkel voor gezorgd dat de kathedraal elke keer groter en mooier uit haar as is herrezen.
We blijven nog even in de religieuze sfeer, want van de kathedraal trekken we naar St-Augustines Abbey. Of wat daarvan overblijft. Sint Augustinus was volgens de geschiedschrijvers een bezige bij. In 598 begon hij buiten de stadswallen -op het terrein dat hij ter beschikking had gekregen van koning Ethelbert- aan de bouw van een abdij. De abdij bestond oorspronkelijk uit 3 kerken die in één rij stonden op het terrein. Het was er een uit hout, een uit leem en een die gebouwd was uit gerecycleerde Romeinse baksteen. De Noormannen hebben er daarna lelijk huis in gehouden, maar eenmaal die weer vertrokken waren, hebben de Engelsen het geheel opnieuw opgebouwd en naarmate de jaren vorderden, werden er nog vele bijgebouwtjes gezet. Aan dit alles kwam een eind toen in 1538 de macht van de kerk werd overgedragen aan de kroon. Henry VIII begon toen met de afbraak van de abdij en toverde ze om in een kasteel voor Anne of Cleves. Deze deerne heeft zo'n 15 jaar van deze heerlijkheid mogen genieten. Na haar vertrek werd het goed in pacht gegeven aan een reeks nobelen. Sinds 1997 -en ter gelegenheid van de 1400ste verjaardag van de intrede van Sint Augustinus- is het een museum geworden. Hierna zit ons cultureel programma voor de dag erop. Rest ons nog de tocht naar onze tweede overnachtingsplaats, zijnde de Dog & Bear Inn in Lenham. We maken een kleine omweg via Faversham waar de oudste brouwerij van Engeland staat: Shepherd Neame & Co. Van hier af komen we weer op de kleine baantjes terecht, die zich slingeren door het landschap. We tellen er de schaapjes, maar vallen niet in slaap. Dan doen we pas in de Dog & Bear Inn, na een andermaal lekker maaltijd in de bijhorende pub.
De volgende dag mogen we nog maar eens de zon verwelkomen als we de gordijnen opentrekken. Een English breakfast doet ons meer dan goed. Na het inpakken zetten we koers richting Wateringbury. Van daaruit vertrekt de Heart of Kent Country Tour. Onderweg daar naartoe houden we halt in de buurt van Maidstone, alwaar het "Loveliest Castle in the world" en "the most romantic castle in Britain" staat. En al is het gebruik van superlatieven in de Engelse taal niet ongebruikelijk, toch zit er deze keer in deze uitspraken wel een grond van waarheid verborgen. Het kasteel is genoemd naar Led, de hoofdpriester van koning Ethelbert IV. De naam van het kasteel heeft dus niks met de stad Leeds te zien. Het is de woonplaats geweest van 6 middeleeuwse Engelse koninginnen, waardoor het ook soms de naam "Lady's Castle" meekreeg wat niet wegneemt dat de bekendste bewoner van dit kasteel toch zonder twijfel Henry VIII was. Hij was het ook die het kasteel verder uitbouwde en verfraaide. Na zijn dood is het kasteel overgegaan in verschillende handen. Het heeft ooit zelfs gediend als gevangenis en is later in brand gestoken door de gevangenen. Lord Fairfax heeft in de jaren 1780 de draad weer opgepakt en het kasteel terug leefbaar gemaakt. Sindsdien is het steeds bewoond gebleven. Wat je nu van het kasteel te zien krijgt is een reconstructie van wat het eens was. Het werd in 1926 gekocht door de Amerikaanse Lady Baillie, die het heeft laten restaureren. De restauratie duurde niet minder dan 30 jaar. Het testament van Lady Baillie vermeldde dat, na haar dood, het geheel overging in een Foundation: The Leeds Castle Foundation. Die foundation zorgt ervoor dat het gebouw en de omgeving onderhouden wordt. Heden ten dage wordt het nog steeds gebruikt als conferentieruimte met alle comfort, zoals daar zijn, een golfterrein, een helikopterhaven enzovoort. Niet alleen het kasteel is de moeite waard om te bezichtigen; ook de tuinen, de vogelkooien - waar ettelijke soorten uitheemse vogels huizen- en niet te vergeten het labyrint zijn een bezoek meer dan waard. Voorzie wel wat tijd als je het doolhof binnenloopt, want makkelijk is het niet en 10 minuten zijn snel vervlogen als je op zoek bent naar de uitgang...
Na Leeds Castle trekken we richting Wateringbury langs de B2163. Niet de meest fantastische weg, maar de omgeving is zeker de moeite waard. Het valt ons op dat het veel drukker is op de weg. Het is immers zaterdag en menig Engelsman doet ofwel zijn boodschappen of laat zijn mooie oldtimer uit. Ook de hoeveelheid motorrijders die je dan tegenkomt neemt toe. We rijden verder naar West Malling, alwaar een knorrende maag ons tot stoppen dwingt. We voorzien ons van een picnic (met overheerlijke aardbeien als dessert) en rijden een paar kilometer terug naar het Manor Park. Omdat het ondertussen al wat later is en we nog niet echt opgeschoten zijn met de tour, besluiten we een stukje af te snijden. Via Offham, Crouch, Dunk's Green rijden we naar Tonbridge.Van daaruit over Hadlow, richting Brenchley en Horsmonden. Onderweg komen we voorbij het Hop Farm Country Park, maar gebrek aan tijd dwingt ons om verder te rijden. Na een frisse pint in een lokale pub vervolgen we onze weg naar de Yalding Organic Gardens, voor een fascinerende rondreis in de geschiedenis van de tuinen. We kunnen weer met de superlatieven uitpakken, ditmaal uit de Daily Telegraph: "among the most inspirational garden acres anywhere, for everyone". Niet minder dan 14 tuinen leiden je er van het verleden naar het heden. Van een 13de eeuwse apothekerstuin, waar kruiden en wortels worden geweekt om medicijnen te maken, tot de hedendaagse tuin. Er wordt wel benadrukt dat er geen pesticides of herbicides gebruikt worden, terwijl dit wel het geval was in de jaren 50. Daar is dan ook een tuin van te zien. In de naoorlogs jaren, werd er vanuit de overheid gestimuleerd om zelf je groenten te kweken. Het gebruik van chemicalien was in die tijd echter ook wijd verspreid… In elk geval, de Yalding Organic Gardens zijn een absolute aanrader voor iedereen met én zonder groene vingers! Na te hebben genoten van al dat groen rijden we door naar onze laatste overnachtingsplaats in Maidstone. In niets te vergelijken met de vorige dorpjes waar we verbleven. Na een korte wandeling en een snelle hap besluiten we het dan ook daarbij te laten en zoeken we onze bedstee op...
De routine begint er stilaan in te komen. Na een stevig ontbijt wordt de scooter weer vakkundig volgeladen en met de kaart bijna in de hand vertrekken we zuidwaarts. Eerst rijden we nog door het ons reeds bekende landschap van heuvels en dalen, maar al gauw moeten deze plaats ruimen voor uitgestrekte vlakten. Het landschap is hier een beetje vergelijkbaar met onze polders. Dat verklaart ook meteen waarom we vandaag meer fietsers zien. Het verkeer is net als gisteren redelijk druk; we zien veel collega motorrijders, maar bovenal veel oldtimers. In alle modellen en kleuren en stuk voor stuk in uitstekende conditie. De tour die we vandaag gaan maken vertrekt in Tenterden, een mooi ogend dorpje dat in de 13de eeuw het centrum was van de wolhandel en iets later, toen Edward III die handel verbood, werd het het centrum van de textielnijverheid. Ze lieten Vlaamse wevers en textielververs overkomen om hen de stiel te leren. In die tijd kwam de zee zelfs nog tot hier… Vanuit Tenterden rijden we verder naar Rolvenden. Onderweg wordt onze aandacht getrokken door wat lijkt op een rommelmarkt. We stoppen even om een kijkje te nemen. Op een uitgestrekt, "perfectly groomed" grasveld staan keurig verschillende standjes opgesteld. Je vindt er speelgoed tot echte antiek. En, hoe kan het ook anders, "home made scones" en cake. Hoewel het ontbijt nog niet helemaal verteerd is, laten we ons toch verleiden tot deze lekkernijen. Als we terug vertrekken zien we nog net de plaatselijke stoomtrein van de Kent & East Sussex Steam Railway voorbijrijden. Onze volgende halte is Northiam. Daar vind je het Dixter House en bijhorende tuinen. Het is een uit vakwerk opgetrokken gebouw dat dateert uit 1450. In 1910 heeft het ene Nathaniel Lloyd het gekocht en is de restauratie begonnen. Later heeft Sir Edward Luytens het werk overgenomen. Het was ook die Sir die de tuinen heeft laten aanleggen zoals ze er nu bijliggen. Nu is het de woonplaats van Christopher Lloyd, een gevierd schrijver van tuinboeken. Hier vind je dan ook één van de mooiste toontuinen van het zuiden van Engeland.
We zakken verder af richting kust. In het door dijken en slootjes doorsneden landschap zijn nu vele schapen te zien. En niet alleen de omgeving is anders, ook de geur. Je kan bijna het water ruiken en de zilte smaak van zout water komt ons in de mond. In Rye is het tijd om de benen even te strekken. Met zijn vakwerkhuizen, een oude stadspoort, steile straatjes en fraaie doorkijkjes heeft dit dorpje veel te bieden. Via Old Romney en St. Mary's in the Marsh komen we in Dymchurch. Dat betekent ook dat we terug zijn in de bewoonde wereld. Het krioelt er van de mensen, allemaal onderweg van en naar het strand. We treffen er ook een heus pretpark en lunapark, allemaal aangepast aan het formaat van een dorp. Want dit is geen badplaats zoals wij ze kennen, maar wel een gewoon dorp dat toevallig aan de kust ligt. Het strand is ongeveer 2 meter breed maar ligt afgeladen vol en jetskiën blijkt er de favoriete sport. Van hieruit maken we een kleine omweg naar Dungeness, het meest zuidelijke deel van Kent. Dungeness is een natuurreservaat waarvan de grond voornamelijk uit keien en verschillende grassoorten bestaat. Hier en daar staat er een houten huisje of een oude rookoven voor zalm. Het geheel heeft een wat surrealistische aanblik, die nog wordt versterkt door het zicht op een gigantische krachtcentrale in de verte. Het lijkt wel een beetje het einde van de wereld. We genieten er nog even heel intens van de uitgestrektheid van het landschap en dan snorren we verder richting Dover. We komen hierbij door Hythe, één van de Cinque Ports steden en Folkestone. Veel zien we wel niet van deze steden, want de tijd raast met een flinke vaart aan ons voorbij...
In Dover eindigen we waar we begonnen waren, namelijk aan de voet van het kasteel. Deze brok geschiedenis -die hier al meer dan tweeduizend jaar staat te prijken op "the White Cliffs"- wordt ook wel "The Key of England" genoemd. Reeds ten tijde van de Romeinen was hier een vuurtoren. In de middeleeuwen, onder Henry II, kwam er de eerste stenen burcht tot stand. Later is er een kerk gebouwd en nog wat later de befaamde tunnels die zich in de krijtrotsen uitstrekken. Dover heeft dus veel meer te bieden dan alleen een maar een groot kasteel, maar de tijd dwingt ons om keuzes te maken. Een highlight vormen de "Secret Wartime Tunnels", een complex netwerk van tunnels, ingegraven in de witte kalkrotsen. Deze fungeerden als zenuwcentrum voor "Operatie Dynamo", toen Vice-admiraal Ramsay en Sir Winston Churchill de evacuatie van Duinkerken planden. Tijdens een rondleiding herbeleven we het verhaal van een gewonde piloot en zijn opname in het ondergrondse hospitaal. Ongeveer een uurtje later komen we weer boven de grond. We zijn blij dat we in het jaar 2003 zijn, maar iets minder opgetogen als we merken dat het uur van het afscheid gekomen is. We laten het kasteel achter ons en begeven ons naar aanlegsteiger van de Seacat van Hooverspeed. Vanop het dek vangen we nog een laatste glimp op van de "White Cliffs of Dover". De trip is mooi geweest, maar we zouden er zo weer aan beginnen... Nuttige links:
Deal Castle: http://www.english-heritage.org.uk/ Ramsgate: http://www.tourism.thanet.gov.uk/UK_Pages/RamsUK.htm Met dank aan: Hooverspeed: http://www.hoverspeed.nl/ Dienst Toerisme van Zuidoost Engeland: http://www.visitsoutheastengland.com/ Yamaha Belgium : http://www.yamaha.be