The Lake District (deel 1)

Zondag, kwart voor acht in de ochtend. Ik rook staande onder de carport mijn eerste sigaret. Een zuidwesterwind streelt enthousiast de bomen en de struiken en voert, terwijl hij daarmee bezig is, een ragfijne motregen met zich mee. De eerste bladeren houden het voor bekeken en dwarrelen moe maar voldaan naar het gazon, dat bijna surrealistisch groen van kleur is. Lake Windemere is door het motregengordijn nog maar amper te zien vanaf mijn standplaats. 't Is herfst, filosofeer ik terwijl ik de rook diep inhaleer; het jaargetijde dat bij een mens rust en bezinning brengt na al het geweld waarmee de lente en de zomer ons overgoot.

Mijmeren in de ochtenduren, terwijl de rest van de wereld worstelt om aan zijn dag te beginnen; 't is een gewoonte geworden en ik hou ervan. Met een frisse kop kom ik dan tot de vreemdste conclusies en die welke me vanmorgen bezighoud is dat het toeval niet bestaat; dat alles voorbestemd is om te gebeuren. Neem nu de reis waaraan ik gisteren begonnen ben… Maandenlang geplaagd door chronische rugpijnen had ik er naar uitgekeken om terug verre tochten met de motor te kunnen maken. Toen, op het moment dat de zomer teneinde liep, de dokters die pijnen wisten te elimineren stond ik voor de vraag waar ik, nog voor het weer daarvoor te slecht werd, in godsnaam naartoe kon zonder daarvoor een berg opzoekwerk te moeten verrichten. En uitgerekend die avond zond de BBC een reportage uit over het leven en werk van Alfred Wainwright, een man die begin vorige eeuw als hobby had door het Lake District te wandelen en daarna zijn bevindingen op papier te zetten. Hij bundelde die tot een boek, liet die publiceren en werd er wereldberoemd door; nu nog zijn zijn werken gewaardeerde gidsen voor wie de prachtige natuur van het Lake District wenst te ontdekken. Hopeloze romanticus als ik ben stond mijn besluit meteen vast, de beelden hadden gesproken; het Lake District, dat was de bestemming die ik deze keer wilde ontdekken…
Neen, het toeval bestaat niet… Toen ik kort daarna een verkoop van tweedehandse boeken ten voordele van "Kom op voor kanker" bezocht was het eerste boek dat ik er als vanzelfsprekend in handen kreeg "Woeste Hoogten" van Emily Brontë. Dit meesterwerk beschrijft op onnavolgbare manier het leven en het landschap in de Yorkshire Dales. Na de eerste pagina's gelezen te hebben rijpte meteen een plan in mij… de weg van Hull naar The Lake District loopt -als men dat wenst- dwars door de Yorkshire Dales en die route zou ik volgen, zoveel mogelijk kiezend voor de kleinste wegen en grote steden vermijdend. Zag ik meteen het land dat ik doorkruiste zoals het was toen het nog niet verminkt was door autosnelwegen en de andere geneugten van het moderne leven…
De gedachte dat alles voorbestemd is schoot me gisteren tijdens die tocht meermaals door het hoofd. Waarom? Wel, simpelweg omdat het met voorsprong de mooiste rit was die ik ooit heb gereden. Eens Hull achtergelaten rijden over rustige, landelijke wegen… een zo goed als blauwe lucht, een temperatuur van om en bij de twintig graden en een landschap dat, alhoewel heel afwisselend, steeds wondermooi is. Prachtig akkerland, glooiende groene weiden, pittoreske dorpjes, statige hofsteden en kastelen, bossen en heggen en kilometers van die typische lage stenen muurtjes die de wereld in keurige lappen verdelen… en dan de immense, desolate, woeste hoogten en diepe, knusse valleien van de Yorkshire Dales, die bijna naadloos aansluiten bij het statige heuvellandschap dat het Lake District vormt.
Moe maar tevreden was ik gisterenavond op mijn bestemming aangekomen. Bowness on Windemere toonde me meteen zijn charmes toen ik bij de pier stond waar de boten lagen aangemeerd waarmee je tochten op het meer kunt maken. Op dat moment had ik echter meer aandacht voor het kantoor van Lakelovers, het bedrijf dat self catering accommodatie verhuurt en waar ik de sleutel van Craigside, het huis in Black Beck Wood dat ik gedurende een week ter beschikking heb, mocht ophalen. Een kwartiertje later stond ik in dat huis, en verwonderde mij over de gezellige luxe die deze villa, geschaard op de heuvels naast Lake Windermere, mij aanbood. Prachtig gemeubileerd, stijlvol ingericht en voorzien van al het moderne comfort dat een huis je maar kan bieden inclusief schitterende vergezichten; enkel een internetaansluiting ontbrak maar dat speet me alleen omdat ik niet met Luna zou kunnen spreken over MSN; tenslotte was ik er om uit te rusten, niet om net als thuis de website van motornet van leesvoer te voorzien.
Ik doof mijn sigaret en ga naar binnen. Terwijl ik mijn bagage uitpak bedenk ik dat een mens toch wat meesleept op reis. Op de BMW F800ST die me tot hier bracht was er nog maar net plaats genoeg voor mijn kleren en toiletartikels gebleken, want de foto- en filmuitrusting, de laptop en nog wat andere spullen die een reizend verslaggever pleegt mee te nemen hadden het leeuwendeel van zijn bagagemogelijkheden ingepalmd. Het feit alleen al dat ik met de F800ST deze reis maakte was een bewijs van voorbestemdheid; op de smalle, steile hellingen van de Yorhire Dales had ik de hemel bedankt voor de ST zijn wendbaarheid, zijn soepele, krachtige motor en zijn van ABS voorziene remmen.
Ik heb net op tijd alles uitgepakt en netjes op zijn plaats gebracht als het middaguur aanbreekt en de GP van Francorchamps op de buis is. Straks is er ook de MotoGP van Portugal op televisie. Ondanks het feit dat de regen nu zachtjes, doch onmiskenbaar tegen de ramen tikt en de wind bij wijlen duidelijk hoorbaar door de bomen zwiept belooft het dus een gezellige, interessante dag te worden. Vandaag op tocht gaan heeft toch geen zin, de natuur houdt nu eventjes grote schoonmaak en dat moet je als mens eerbiedigen. Maar voor morgen zijn de weersvoorspellingen optimistisch, en dat mag ook wel, want in de week dat ik hier verblijf wil ik echt de schoonheid en de wijdheid van het Lake District verkennen… Nuttige Links: