Rondje Middellandse Zee (deel 2)

We rijden in de richting van het kleine kuststadje dat Iskenderun heet en komen er omstreeks 18 uur aan. Terwijl ik aan een teleurstellende zoektocht naar een hotelletje bezig ben, ontmoet ik een groep Turkse motorrijders. De kennismaking is oprecht en hartelijk en gaat gepaard met schouderklopjes en warme whisky cola's. Als de zoektocht naar een hotel ter sprake komt, willen ze daar niets van weten; we moeten gewoon aanvaarden dat ze ons logement aanbieden.

In de avond die volgt krijgen we gegrilde vis voorgeschoteld, geaccompagneerd met sloten Raki. De Raki is een alcoholische drank die smaakt als een geslaagde kruising van Pastis met Ouzo. Elke keer we het glas ter hand nemen, wordt het bijgevuld, blijkbaar is dat hier de gewoonte. De slaap vatten geeft dan ook die avond geen problemen. In de ochtend gaan we naar beneden met onze bagage en beginnen die op de motor te laden. Iedereen is al vroeg te been om ons uit te wuiven als we vertrekken. We nemen geen afscheid maar roepen tot ziens, ook al weten we vanbinnen dat we die mensen wellicht nooit meer terugzien… Kort daarna loop ik een bekeuring op, de eerste tijdens deze reis. Vanuit de verte had ik het ontvangstcomité al in de gaten dat me even later aan de kant zette. Ik heb meteen door wat men me ten laste legt, maar laat het aan de politieman over om zich verstaanbaar te maken bij deze vreemdeling. Hij schrijft me op een papiertje dat ik aan 107 kilometer per uur aan de radar ben voorbijgereden, terwijl de toegestane snelheid amper 70 kilometer per uur bedraagt. Palaver, palaver, om me uiteindelijk 130 dollar te vragen. Dat lijkt me duur op het eerste gezicht maar het vooruitzicht op het verblijf in één of andere donkere mijn doet me besluiten dan toch maar te betalen. De andere vier agenten betaal ik niet, ik heb namelijk de mogelijkheid om ze binnen de dertig dagen te betalen via de bank… als je begrijpt wat ik bedoel?!
Turkije is mooi! Begin juni zijn de tarwevelden er al blond en vormen een mooi contrast met de velden van klaprozen en zonnebloemen die eveneens het landschap sieren. Daarin staan aan de boorden van de baan kleine veldkeukentjes waarvan een ondefinieerbare brandlucht ontsnapt. Ik parkeer de KTM bij één van die ondernemingen en vraag wat de pot schaft. Er blijkt thee te zijn, maïskoeken en gevulde pannenkoeken. We bestellen thee met gevulde pannenkoeken en beklagen het ons niet. 't Smaakte allemaal even heerlijk. Zeven Turkse ponden rekent men er mij voor aan… drie en een halve euro… 't leven is mooi! We verlaten Kas in opperbeste stemming om aan een uitgelezen traject te beginnen. Stel je een weg voor afgeboord met blauw water dat er bij momenten bijna turkoois uitziet, bezaaid met eilandjes die een laatste rustplaats bieden aan de golven. De weg is bochtig, van een goed wegdek voorzien; wat wil je nog meer als motorrijder. We laten ons gewillig meedrijven op het ritme van de baan, deze D400 is één van de mooiste routes ter wereld, zoveel is zeker!
Vandaag ook cultuur op het programma, en nog niet zo'n klein beetje. De site van Patara waar niet alleen Apollo zou zijn geboren maar ook Sint-Nikolaas. De opgravingswerken worden bemoeilijkt door moerassen en stilstaand water, maar toch kan men er de goed bewaarde stadspoorten ontdekken en in de buurt van de stad een openluchttheater dat is gebouwd in 147 na Christus. Enkele kilometers verder wacht ons de site van Xanthos, die op de lijst van het Unesco-werelderfgoed prijkt. Maar het mythische Istanbul wenkt. Ik besluit om in Bursa de boot te nemen naar Istanbul. Als we aan boord gaan wordt de KTM gevolgd door een Yamaha Fazer. Hakan en zijn vrouw Meltem rijden de Yamaha, 't zijn twee jonge dokters die resideren in Istanbul. Even groeten en onszelf voorstellen is genoeg om een aangenaam contact tot stand te brengen. Het levert ons de volgende dag een stel enthousiaste gidsen op om de mooiste plekje in het fabuleuze Istanbul te gaan ontdekken. Niet zonder spijt keren we daarna Turkije de rug toe. De dag wordt gekenmerkt door een symbolisch gebeuren; we verlaten Azië en komen alzo doende terug op Europese bodem. De kaap van de 15.000 kilometer wordt overschreden…
De Griekse goden bestaan! 't Is een kleurrijk Griekenland dat zich onder een blauw uitspansel aanbiedt. Het heeft er gisteren geregend, wat als gevolg heeft dat een rijk boeket aan geuren onze zintuigen prikkelt. De geur van pijnbomen, van olijven, van zilte lucht, vermengt zich met het tafereel van schapenkuddes die we voor ons uitdrijven. Vanuit een wagen krijg je nooit al die indrukken die ons nu, op de motor gezeten, wel verrijken. Soms lijkt het wel alsof zelfs de ochtend zijn eigen, typische reuk heeft…
Adieu Athene! Sinds ons vertrek hebben we de verschillende etappes proberen catalogeren op gebied van schoonheid. Die van vandaag is ronduit weelderig. 280 kilometers gevormd door strak bij elkaar aansluitende bochten, over een kwaliteitsvol wegdek waarop geen wagen in velden of wegen te zien is. Een route die over de flanken van de heuvels loopt die begroeid zijn met miljoenen olijfbomen. Aan de linkerhand de diepblauwe zee waarover in de verte zeilboten reizen, een spoor van wit schuim achterlatend in de kabbelende golven… beter wordt het niet voor een motorrijder, dat is zeker.
En dan halt houden in een minuscuul haventje waar amper vier of vijf boten liggen aangemeerd en er in de open lucht genieten van de beste Meze die we ooit gegeten hebben. Met een stuk brood erbij en een scheut olijfolie betwijfel je niet dat de Griekse klassieke goden hier nog steeds leven…
Albanië 't Is een weinig bekend land met een slechte reputatie. Onterecht want we hebben er alleen lachende gezichten en gedienstige mensen ontmoet. Zoals al de landen die we doorkruisten, heeft ook deze natie twee gezichten. Een kustlijn waar de moderne infrastructuur aanwezig is ten bate van het opkomende toerisme en het binnenland waar het authentieke leven nog steeds de overhand heeft. Daar vind je ook de grote natuurlijke rijkdommen van dit land die door de Unesco erkend zijn. Kortom, ook dit land werkt vertederend als je het wilt leren kennen. Een opmerkelijk detail: het loopt er vol met schone mensen; 'k heb zelden een zo grote concentratie van mooie vrouwen gezien als hier. Zoals ze in de soeks van Maghreb zeggen, alleen maar om met de ogen te strelen en in het licht van de vroege ochtend te weten dat er meer dan genoeg van rondlopen! De KTM 990 Adventure loopt trouwens al de gehele reis als een zonnetje. Zelfs beladen als een muilezel is het een plezier om ermee te rijden, terwijl zijn efficiëntie ronduit verbazingwekkend is.
Vandaag kruisen we meerdere grenzen. Naast de passage naar Kroatië passeren we ook een stukje Bosnië. Eén van de belangrijke steden op onze weg is Dubrovnik. Een prachtige versterkte stad, die we al snel ontvluchten op de loop voor de toeristische invasie waaronder de stad gebukt gaat. Via Slovenië vinden we onze weg naar Triëste en dus ook naar Italië. Daarna proberen we aan het toeristische Rimini en omgeving te ontsnappen. Dat doende komt er 20.000 kilometers op het roadbook te staan. We hebben een halve toer om de wereld gemaakt en daarvoor 75 dagen vol ontdekkingen in de plaats gekregen. De Middellandse Zee en zijn kustbewoners, ze hebben zonder het te weten een grote indruk op ons nagelaten.
We reizen nu naar de hiel van de laars. Daar aangekomen bezoeken we Santa Maria de Leuca waar volgens de overleveringen de apostel Petrus voet op Italiaanse bodem zette. De kleine dorpjes die zich op de rotsige heuvel hebben genesteld ogen pittoresk. Op kleine pleintjes, in de schaduw van lindebomen zitten handenvol oude mannen te kijken naar het leven. Een eindje verder staan wat loonwerkers te kijken naar de vrouwen die bij de groentenboer hun inkopen hebben gedaan. Op de terrassen van de café's luistert men er naar de laatste roddels…
Ons gestel kreunt onder de warmte van om en bij de 38 graden in de schaduw en de opeenstapeling van inspanningen die de reis van ons gevraagd heeft. De periodes dat we in het zadel blijven, worden dag na dag steeds maar korter merk ik op. De twee uren durende ritten van in het begin zijn gekrompen naar amper 40 minuten. Maar de weg wacht als steeds geduldig en biedt ons mooie trajecten aan. Morgen passeren we Genua op onze laatste etappe door Italië. Vrijdag zit de reis er op als we op de parking van de Shark-helmenfabriek aankomen.
Donderdag 22 juli. De voorlaatste dag van de reis. Rijdend door Frankrijk denk ik aan alle grenzen die we gepasseerd zijn, aan alle wegen die we achter ons hebben gelaten. 't Is een aaneenschakeling van honderden aangename herinneringen, aan fantastische landschappen, aan miljoenen bochten en ettelijke uren van rijplezier aan het stuur van deze dappere KTM. Ik heb een beetje schrik van de "landing" aan het eind van deze trip. De afgelopen drie maand zijn genoeg geweest om gewoon te worden aan het andere levensritme dat eigen is aan het maken van verre reizen. Vanavond zullen we te gast zijn bij vrienden in de buurt van Saint-Tropez. 't Geeft ons een speciaal gevoel nu we weten dat dit avontuur bijna ten einde is. Vrijdag 23 juli We maken ons zachtjesaan klaar. 't Is een ceremonie die we de afgelopen drie maanden steeds maar weer hebben gedaan; het nemen van een douche, het klaarmaken van de bagage voor de reis. Morgen zal ook dit tot het verleden behoren, we moeten van deze laatste momenten genieten neem ik me voor. Met een dichtgeknepen keel besef ik dat de nomade in mij de volgende weken moeite zal ondervinden om zich opnieuw te settelen. Er is iets in een mens zijn genen dat hem zin geeft om met dat zwerversleven verder te gaan. Even overweeg ik om de motor om te draaien en het avontuur nu in de andere richting terug aan te vatten. Maar goed, elke reis telt zijn vreugden en frustraties, die zijn onlosmakelijk met een dergelijke onderneming verbonden en vormen de ingrediënten van het recept dat uiteindelijk als een onvergetelijke reis op tafel komt.
De tijd gaat voorbij en het ogenblik komt om de KTM voor een laatste keer op gang te brengen. Zijn gezelschap was steeds aangenaam en zelfs ronduit buitengewoon. Deze motor verdient door zijn betrouwbaarheid een apart hoofdstuk in dit verhaal, waarin we verwijzen naar zijn efficiëntie maar ook zijn prestaties en speelsheid niet mogen vergeten te roemen. De motor start, ik zet de bak in zijn één. Onze vrienden wuiven naar ons ter afscheid. Twee uren later zijn we al voorbij Marseille. Ik zet de richtingwijzer aan, we zijn 15 kilometer van het eindpunt van de reis vandaan. Ik blijf alert en laat me niet afleiden. Dit is niet het moment om tegen de vlakte te gaan. Als we de parking van de Shark-fabriek oprijden, voel ik dat mijn hart sneller slaat. Met een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht laat ik mijn emoties de vrije loop. 't Is volbracht, we hebben het gehaald, het is ons gelukt. 23.212 kilometer zonder ook maar één technisch probleem, zelfs zonder ook maar één lekke band en zonder ook maar één keer tegen de vlakte te gaan. 't Was allemaal wel tot in de kleinste details bestudeerd om goed te gaan, we prijzen ons gelukkig met ons goed gesternte. We zijn uitgeput maar hebben geen van beiden ook maar een moment spijt van wat we zijn aangegaan. Dit project is ten einde… leve de volgende! Meer details over dit avontuur lees je op www.tdm2010.be.