Schotland zien op een midweek (deel 5)

De regen had gedurende de nacht zacht geruist en een slaaplied gezongen in harmonie met de wind. De waterdruppels hadden in de donkere uren tegen het kleine vensterraam getikt.
Dat waren mijn eerste gedachten geweest nog voor ik die ochtend in het Kinlochewe Hotel mijn ogen had geopend. Uitgerust had ik nieuwsgierig het gordijntje opzij geschoven en had ik in een zonovergoten najaarsochtend gestaard. Op de witte Fazer FZ8 lagen ontelbare waterdruppels als parels in het zonlicht te schitteren, als vormden ze een pracht van een invitatie om ook van deze dag een onvergetelijke motordag te maken. De ochtendrituelen had het gezelschap evenwel zonder haast snel en accuraat afgewerkt. 't Was dan ook nog relatief vroeg in de ochtend geweest dat de groep zich in beweging had gezet. Het eerste doel was het Loch Ness dat we ter hoogte van Urqhart Castle zouden treffen. Eerst had de A832 ons onder andere langs Loch Luichart gevoerd om daarna met de A835, de A832 en A833 in zuidelijke richting te rijden.
Het landschap was tijdens die rit, die over zo goed als verlaten wegen leidde, heel divers geweest. Steeds heuvelachtig, maar nu hadden we door bossen gereden om daarna over kale, ruwe heuvels te trekken. Het water dat de vorige nacht was gevallen, had er als een rode draad door gelopen; de kleine riviertjes waren gezwollen en op sommige plaatsen hadden zich fotogenieke watervalletjes gevormd.
Nu ja, fotogeniek… je kan er als gewone sterveling alleen maar een beeld van nemen. De sfeer die er rondhangt en het beeld van het weidse, ongeschonden landschap laat zich ook niet op een hoogtechnologische digitale drager vastleggen… Zeker niet als er plots een enorme donderwolk de hemel komt bedekken en het einde van de wereld eventjes nabij lijkt…
Maar na regen en wolken kwam ook nu weer zonneschijn. Over de kleine, doch goed onderhouden wegen rijdend had ik meer dan eens de Fazer geprezen voor zijn veelzijdige bereidwilligheid. Comfortabel in het zadel had hij zich gemakkelijk laten besturen en de soepele krachtbron was een en al welwillendheid geweest om de combinatie vlot door het landschap te drijven. Ook toen de wereld er stilaan weer bewoond begon uit te zien ten gevolge van landbouwactiviteiten was de serene samenwerking tussen mens en motor niet verstoord geworden. Kijken waar je naartoe wou, meer was er niet nodig geweest om de FZ8 in de juiste banen te leiden.
Bij Drumnadrochit hadden we de A82, de weg die langs de oevers van het Loch Ness loopt tussen Inverness en Fort Augustus, bereikt. Het was er duidelijk drukker geweest dan in het noorden en dat was natuurlijk in de eerste plaats aan het Loch gelegen geweest. Loch Ness is nu eenmaal wereldbekend en heel wat bussen, afgeladen met toeristen, komen naar de oevers van het Loch afgezakt, al dan niet in de hoop een glimp van Nessie op te vangen.
Nessie, zoals het Monster van Loch Ness wordt genoemd, heeft zich dan wel de laatste decennia niet meer laten zien, haar beroemdheid is er niet minder op geworden. Voeg daarbij dat ze verschillende keren is opgemerkt ter hoogte van Urqhart Castle en je moet niet verwonderd zijn dat het er druk was die dag toen we er langs kwamen. Op een nabijgelegen terrasje hadden we het middagmaal gebruikt en waren er op de eerste regendruppels van die dag vergast. De wolken hadden de zon verdreven terwijl we langs de A82 in de richting van Fort Augustus reden. De lucht werd dik en de hemel grijs, terwijl een lichte motregen had gepoogd ons nat te krijgen. Van mooie vergezichten over het Loch was geen sprake geweest en toen we in Fort Augustus waren aangekomen was dat niet anders geweest. Zelfs de mooie fotoplaats die ik er wist had teleurgesteld. Toch had ik er halt gehouden en wat beelden gemaakt, kwestie van de traditie in ere te houden… 't Had vreemd aangevoeld dat ook deze plaats in al die jaren blijkbaar totaal niet veranderd was.
Was Fort Augustus wegens zijn ligging aan het einde van het Loch Ness al sinds mensenheugenis bewoond, 't was in 1715 dat generaal Wade van het Engelse leger er een fort liet bouwen. Het fort ging in verschillende handen over tijdens de oorlog tussen Engeland en Schotse opstandelingen om uiteindelijk in 1876 door de familie Lovat geschonken te worden aan de Benedictijnen. Of hoe het water uiteindelijk toch altijd naar de zee loopt…
Fort Augustus was een keerpunt op onze route geweest. In plaats van de A82 te volgen waren we de B862 opgereden, de weg die langs de zuidelijke van het Loch in noordoostelijke richting loopt. En meteen was het weer genieten geweest. De kleine weg, die zo goed als alleen maar door autochtonen gebruikt wordt, had ons door schitterende landschappen gevoerd. Ruw hoogland, afgewisseld met bosjes en heide; zelfs de gestaag vallende motregen had niets van de geboden charmes af kunnen doen.
Bij de splitsing had ik mijn eerder gemaakte afspraak met Clint, de gids van het gezelschap, te baat genomen en was ik de B852 opgereden. Deze smalle weg had me naar de boorden van het loch gebracht en ik had die oever een heel eind gevolgd. Dit was de weg geweest vanwaar heel wat getuigen Nessie hadden gezien, maar toen Urqhart Castle uiteindelijk in de verte op de andere oever was te zien, had bij mij de teleurstelling een beetje toegeslagen. Het slechte weer had het maken van de foto die ik in gedachten had onmogelijk gemaakt. Nee, een mens kan niet alles hebben in dit leven, ook al komt hij tegen alle verwachtingen in toch terug in zijn geliefde Schotland…
Via de B851 hadden we aansluiting gekregen met de A9, de verkeersader die Inverness met het zuiden van Schotland en de rest van de wereld verbindt. De benzinemeter van de Fazer had beneden nul gestaan toen we op de parking van Tomatin Distillery halt hadden gehouden. De dag was jammer genoeg zo ver gevorderd geweest dat een echt fabrieksbezoek er niet meer had ingezeten. Na een korte rondleiding ging het gezelschap met de geur van de whisky nog in de kleren terug op pad. Het MacDonald Aviemore Resort, waar we de nacht gingen doorbrengen, wachtte ons met goed eten en een hemels zacht, warm bed…
De rest van de trip is geschiedenis. Vanuit Aviemore maakte het gezelschap de laatste rit van de reis naar Rosyth via het prachtige Perthshire. Deze streek is op MotorLife in het verleden al beschreven geweest (zie de reisbibliotheek), dus vallen we maar liever niet in herhaling. In de haven van Rosyth, terwijl we op de ferry wachtten die ons naar Zeebrugge terug zou brengen, waaide het zo hard dat de FZ8 Fazer doodsimpel van zijn zijstandaard werd getild en keihard tegen de grond sloeg. Na een lange, meerdaagse tocht zonder onregelmatigheden over zwaar terrein een bewijs dat zowel het geluk als een ongeluk soms in een klein en totaal onverwacht hoekje schuilt…
Nuttige webadressen: Moffat: http://www.visitmoffat.co.uk/
Motorcycle Scotland: http://www.motorcyclescotland.com
Inn at Inverberg: http://www.inverbeghotel.co.uk/
Killochewe Hotel: http://www.kinlochewehotel.co.uk/
Fort Augustus: http://www.fortaugustus.org/
Tomatin Distillery: http://www.tomatin.com/
MacDonalds Aviemore Resort http://www.macdonaldhotels.co.uk/aviemore/
Toerisme Schotland: http://international.visitscotland.com/be/