Skye (deel 1)

Ouder worden heeft ook wel zo zijn voordelen. Eén daarvan is dat je je lijf met de loop der jaren beter hebt leren kennen en daardoor weet wanneer het zo ongeveer wel aan vakantie toe zal zijn. Tijdens de drukte op het Motorsalon van Brussel werden we dan ook gewaar dat we in de daarop volgende lente even de riem zouden moeten afleggen om onze benen te strekken, om verre horizonten op te zoeken en daar de rompslomp van het dagelijkse bestaan zo ver mogelijk achter ons te laten.

Waarheen de reis deze keer zou gaan was op dat moment echter nog een open vraag. Tijdens een meeting met de Britse dienst voor Toerisme begon het ons echter te dagen. Het eiland Skye, dat voor de westkust van Schotland ligt, beschikte naar men ons vertelde niet alleen over een overvloed aan natuurschoon, maar was bovendien ook erg dun bevolkt. De rust en de stilte die we nodig hadden om onze batterijen op te laden kon je er volgens de Schotten die we spraken zomaar met hopen tegelijk vinden en de mensen die er woonden waren uiterst gastvrij. Wat wilden we nog meer? Niets eigenlijk, want zowel de Britse dienst voor Toerisme als hun de Schotse collega's waren meteen bereid om dit project te steunen. Bovendien bleek wat later ook Superfast Ferries op de kar te springen waardoor we rechtstreeks vanuit Zeebrugge naar Rosyte en terug zouden kunnen varen en daardoor heel wat reistijd winnen. Alleen het nodige geduld ontbrak ons in dat stadium nog even want de reis werd gepland tegen eind mei, de periode die statistisch gezien de droogste is in de Schotse Hooglanden. Inderdaad, ook wij rijden liever droog als het even kan…
Reikhalzend uitkijkend naar het einde van de maand mei begonnen we ons alvast te verdiepen in de voorbereidingen voor onze reis. Een geschikte reismotor op de kop tikken bleek niet moeilijk: toen we toevallig tijdens een gesprek met Michel Sebastiani van KTM onze plannen bekend maakten werd die zo enthousiast dat hij ons niet alleen meteen voorstelde om een KTM 950 Aventure voor deze reis aan ons uit te lenen, maar deze motor ook meteen reisklaar wenste af te leveren. Een aluminium kofferset van Touareg en een speciale tanktas – beiden standaard in het KTM accessoirepakket- zouden volgens hem voldoende zijn om de Adventure voor deze reis perfect geschikt te maken. Terwijl we toch met zijn motor reden konden we maar beter meteen ook een pak van hetzelfde merk even uittesten en een tentje en een slaapzak uit het assortiment toebehoren van KTM uitproberen. Samen met ons Touareg pak van Hein Gericke, dat we normaliter altijd op onze reizen dragen, waren we dus meteen goed uitgerust om het met ons beiden goed te hebben tijdens onze ontdekkingstocht. Slecht nieuws reist snel zegt men wel eens, maar dat goed nieuws de dag van vandaag niet veel trager verspreid wordt werd ons deze keer bewezen. Bij Katatec had men blijkbaar binnen de kortste keren lucht van onze plannen gekregen en niet lang daarna werden we door hen benaderd met de vraag of we tijdens onze reis naar Skye niet wat speciale kledij van hen wilden uitproberen. Water- en winddichte vrijetijdskledij die uiterst licht om dragen is, een moderne en functionele snit heeft en als bagage héél weinig plaats inneemt… ja, hun voorstel klonk ons echt wel als muziek in de oren, temeer omdat ze ons ook vertelden dat de vuilafstotende textuur van deze kledij het dragen ervan ook uiterst gebruiksvriendelijk zou maken. Met de wetenschap dat we natuurlijk ook ons foto- en filmmateriaal wilden meenemen én deze keer ook de laptop zouden meezeulen, leek het voorstel van Katatec wel als door de goden gezonden.
De maanden verstreken en op 20 mei was het eindelijk zover. De KTM Adventure stond gepakt en gezakt klaar en om 17 uur zouden we de kade van Zeebrugge vaarwel zeggen. We moesten een uurtje vroeger ter plekke zijn om in te schepen en ondanks alle voorbereidingen haalden we dat maar net. Op het laatste moment bleek er nog van alles en nog wat te doen dat niet kon wachten. Je kent dat wel, die enerverende momenten net voor je vertrekt waarop je wenste dat je al lang met de noorderzon was verdwenen… Net op tijd om in te schepen kwamen we dus op de laadkade van Superfast Ferries aan. Nog voor we goed en wel afgestapt waren werd ons teken gedaan dat de motoren voorrang kregen op alle andere voertuigen en dat we meteen aan boord konden gaan. Behoedzaam stuurden we de grote en zwaarbeladen KTM Adventure de buik van het schip in. Natuurlijk waren we daarbij niet de enige motorrijders; enkele Schotten en Belgen hadden al staan verbroederen op de kade op het moment dat wij er aankwamen. De Oostenrijkse nummerplaat die de KTM droeg was er waarschijnlijk de oorzaak van dat geen van de andere motorrijders ons meteen aansprak, maar de grote gestalte van de Aventure maakte blijkbaar zoveel indruk dat ze het even later toch niet konden nalaten ons wat vragen te stellen. Toen kwam natuurlijk de waarheid over onze afkomst aan het licht. "Don't mention the war" grapte ik tegen de Schotten; niet wetende dat even later zowat de helft van de bemanning en de passagiers Duitsers bleken te zijn. Samen schaterden we het uit. Het ijs was gebroken. Nadat de zwijgzame maar handige matroos de motor op professionele manier had vastgezet, namen we onze bagage van de motor en zochten we onze kajuit op. Gerieflijke, kraaknette kajuiten troffen we aan aan boord van de Superfast-ferry en snel wisselden we onze zware motorkledij voor de lichte, gemakkelijk zittende outfit die Katatec ons meegaf. Daarna begaven we ons naar het restaurant, waar een heerlijk en overvloedig buffet ons wachtte. Daar kwamen we de Schotse motorrijders opnieuw tegen en na gegeten te hebben hadden we allemaal samen een gezellige babbel. De landkaarten kwamen zelfs op tafel en ze maakten ons niet enkel een volledige route op, maar vertelden ons eveneens waar de politie regelmatig snelheidscontroles hield. Alsof we met de zwaarbeladen KTM Adventure 950 écht van plan waren om door het landschap te scheuren… We vertelden hen niet dat we het rustig aan wilden doen om zoveel mogelijk van het landschap te kunnen genieten; tenslotte waren ze zo enthousiast en zo gastvrij dat we hen niet voor het hoofd wilden stoten.
Toen de avond al duidelijk viel gingen we nog even aan dek om de zon in de zee te zien ondergaan. Een traditie die we hoog houden bij elke oversteek die we naar het noorden van de Britse eilanden maken. Ook nu viel het beeld van de ondergaande zon ons zeker niet tegen. De digitale camera registreerde tegelijkertijd met de videocamera een mooi aantal prachtige sfeerbeelden onder het geluid van de romp van het schip die door het donkere water sneed. Een frisse bries en donkere wolken beloofden niet veel goeds voor morgen, maar wijzelf hadden helemaal geen kou. De winddichte outfit die we droegen deed zijn werk zoals de mensen van Kata ons beloofd hadden. Er zijn dus toch nog zekerheden in dit leven… Iets na elf uur de volgende morgen zaten we terug op de rug van de KTM en maakten ons klaar om van boord te gaan. Onze magen zaten nog vol van het uitgebreide ontbijt dat we deze morgen hadden verorberd, maar we voelden ons niettemin in prima forma dankzij de verkwikkende douche die we er net voor hadden genomen. Toen we van boord reden en voor het eerst tijdens deze reis op Schotse grond terechtkwamen was de hemel egaal lichtgrijs gekleurd, maar toch was de temperatuur aangenaam genoeg voor een fikse motortocht. Dik 380 kilometer hadden we voor de boeg; we hadden ons voorgenomen om niet rechtstreeks naar Skye te rijden, maar een klein ommetje te maken om in Fort Augustus het Loch Ness nog eens te gaan bekijken. Onze eerste maaltijd op Schotse bodem wilden we daar ook gebruiken; met het gigantische ontbijt dat Fast Ferries ons geserveerd had kwamen ze zeker tot in de vroege avond toe.
Al snel na het ontschepen vonden we de weg naar het noorden. We namen de M90 naar Perth en gingen daarna via de A9 verder richting Inverness. Onderweg bleek nog maar eens hoe gemakkelijk het voor motorrijders is om aan de linkerkant van de weg te rijden. Misschien zijn we dat wel gewoon door in België steeds maar die auto's te moeten inhalen dacht ik net bij mezelf wanneer de eerste regendruppels op mijn vizier verschenen. Een lichte regen viel gestaag naar beneden en maakte alles kletsnat, maar dat kon ons niet deren. Met regen onderweg hadden we ervaring in Schotland en niet weinige keren hadden we daarna gedurende de gehele reis geen spatje nattigheid meer gezien. Vol goede moed reden we dan ook door. De KTM bleek met zijn soepele motor een uitstekende reisgezel te zijn en de hoge zitplaats die hij ons bood maakte dat we een riant uitzicht hadden van wat er zich allemaal rondom ons afspeelde. Toen de afslag naar de A889 zich aanbood kregen we voor het eerst flarden blauwe hemel achter de wolken te zien. Inderdaad, ook in Schotland komt er na regen altijd zonneschijn.
De A86 staat op de landkaart aangegeven als een dunne kronkelende streep en daar houden we van. Het relatief drukke verkeer dat we op de M90 en de A9 hadden moeten trotseren waren we nu kwijt en in de plaats daarvan reden we door een steeds woester wordend landschap. Stompe, kale heuvels heetten ons welkom in de Highlands en het frisse groen dat de waterpartijen omzoomde die we passeerden liet ons weten dat hier nog echte natuur te vinden valt. Slechts af en toe kwamen we andere weggebruikers tegen. Ja, 't leven kan mooi zijn hier in mei, zeker als de zon er stukje bij beetje doorkomt en je geen telefoons hoort rinkelen, er geen computertoetsenbord in de buurt is en je weet dat je nog een dikke week hebt voor je terug moet naar de werkelijkheid van het dagelijkse leven. Toen we stopten om een beeld van de top van de Ben Nevis te maken –een tafereel dat je slechts zelden te zien krijgt omdat die dikwijls door de wolken word verborgen- kwam er een klein vogeltje op nog geen meter van ons af even op een draad uitrusten. Het keurde ons geen blik waardig en stelde ons naar goede Schotse traditie ook geen lastige vragen. De camera deed zijn werk en de natuur, wel, die zag dat het goed was.
Op het einde van de A86 sloegen we rechtsaf en begonnen de A82 te volgen in noordelijke richting. Al snel reden we langs de boorden van het Caledonisch kanaal en Loch Lochy om uiteindelijk halt te houden in Fort Augustus. Dat deden we op een plaatsje dat wellicht het mooiste uitzicht geeft over het Loch Ness dat hier in de buurt te vinden is. Terwijl we over het water staarden en een sigaretje rookten vroeg ik me af of dit wel de werkelijkheid was. De zon straalde haar warmte op ons gezicht, de hemel was bijna smetteloos diepblauw gekleurd en enkel het zwakke kabbelen van het water van het loch tegen de kleine steiger was er hoorbaar. Gisteren zaten we nog in het drukke Vlaanderen en nu bezatten we ons met volle teugen aan de pure lucht en de rust van de Schotse Highlands. Ja, de wereld is verschrompeld tot een dorp, een straat, een bal, een knikker, een erwt, een speldenkop in onze moderne tijden…
Na een bord heerlijk smakende Schotse mossels en dito brood naar binnen gewerkt te hebben reden we naar de A887. Heel toepasselijk heet die weg "the way to the Iles" waarmee men aanduid dat Bonny Prince Charles, de troonpretendent die in 1746 een poging waagde om Schotland onafhankelijk te maken van de Engelsen, deze weg gebruikte om te vluchten na zijn nederlaag op het slagveld bij Culloden.
Ook hij zocht zijn heil en zijn rust op het eiland Skye voor hij vandaar uit terug naar het veilige Frankrijk vertrok waar hij roemloos zijn laatste adem uitblies. Aan onze laatste adem wilden we hier nog niet denken, maar toch stokte ons ademritme tijdens deze tocht af en toe wel eventjes. Prachtige vergezichten ontrolden zich voor onze ogen na elke bocht in de weg. We ademden de zoete geur in die het groene deken dat over dit landschap was gedrapeerd rijkelijk afgaf op een zwoele lenteavond. Wanneer we bij het Elian Donan kasteel aankwamen was de parking op één auto na volledig verlaten. Een stel trouwers en een fotograaf maakten er van de avondlijke rust gebruik om wat trouwfoto's te schieten. De man droeg de traditionele Schotse klederdracht –met kilt en alles wat erbij hoort- en het stralende bruidje was in een smetteloze, enorm lange witte trouwjurk gehuld. Een beetje beschaamd om het feit dat we hen bij hun bezigheid stoorden stapten we van de KTM. We hadden er nu enkele honderden kilometers opzitten en dat liet zich stilletjes aan voelen in de onderrug. Onze hoge Oostenrijkse paard had volgens veel testrijders misschien wel een harde rug, maar deze ervaring leerde ons dat dat uiteindelijk allemaal heel goed meeviel. Zelfs Maya, mijn passagier en levensgezellin kwam zonder houten kont uit het zadel en nam de sprookjesachtige omgeving in haar op. Na een kwartiertje lanterfanten startten we de twin weer op. Gehoorzaam kwam hij meteen tot leven en vol enthousiasme voerde hij ons naar Kyle of Lochals, waar de brug het vasteland met Skye verbind. Hoog boven de zeearm torende het wegdek uit als we over de strak gespannen brug reden die de verbinding met Skye en het vasteland van Schotland vormt. Bijna drie pond waren we kwijt om van haar diensten gebruik te mogen maken, maar dat kon ons niet schelen. De brug vormt de kortste weg naar Portree, onze eindbestemming, dat nu nog maar een dikke 45 mijl van ons verwijderd lag.
Op Skye bestaat het grootste gedeelte van de wegen uit éénvaksbanen die voorzien zijn van passeerplaatsen. Onder de stilletjes vallende duisternis waren die wegen nu zo goed als verlaten en het landschap om ons heen was zo overweldigend dat we ogen te kort kwamen. Je zou kunnen zweren dat er hier nog dinosauriërs wonen grapte Maya me vanop haar zitplaats toe. En Elfen, Hobbits, Stoors, Orks, tovenaars en bovennatuurlijke krachten voegde ik er mijmerend bij mezelf aan toe. Wanneer ik rondkeek kon ik bijna de Elfen met hun bogen in de hand op de heuveltoppen zien staan en hier en daar gloeiden in de verte de vuren die de Hobbits hadden aangestoken om gedurende de nacht de Orks van zich af te houden. Behoedzaam stuurde ik de Adventure over de smalle weg die zich door dit magische landschap een weg worstelde naar Portree, de hoofdstad van dit eiland. Ik liet het tempo zakken tot een drafje van ongeveer 60 kilometer per uur en hield mijn blik star op de weg voor mij gericht. En dat was maar goed ook want plots gebeurde het ondenkbare: uit de berm sprong er een in wit schapenbont gehulde Hobbit plots voor mijn wielen en liep daarna tergend traag de weg over. Ik remde voor wat ik waard was en voelde het gewicht van de motor duwen op zijn voorwiel. "Net ernaast" dacht ik in een flits en dreigde net opgelucht de rem los te laten toen een tweede creatuur de weg oprende. Die kleine zwarte Ork zit die Hobbit van daarnet op de hielen schoot het door mijn hoofd en een aanrijding leek nu echt onvermijdelijk. Terug beten de remblokken hard en onverbiddelijk in de remschijven, de voorband zocht schuivend een uitweg voor de grote krachten die ik erop losliet, maar ik stuurde de motor op goed geluk rechtdoor over het midden van de weg; weg van de afgrond die aan de ene kant van de weg gaapte en weg van de heuvelflank waar de Ork uit was opgedoken. Neen! Riep ik oorverdovend luid in mijn helm toen het voorwiel het wezen dreigde te raken en de Ork uit mijn gezichtveld verdween achter de voorpartij van de KTM. Ik hoorde al de doffe klap van de motor die tegen het asfalt ging, het schrapen van onze helmen op de stenen, de bagage vloog achter ons reeds in het rond… En dan was het plots stil, héél stil. Ik hoorde enkel nog de zware ronk van de KTM Adventure toen die -alsof er niets gebeurd was- de draad weer oppakte en onverstoorbaar zijn weg verder zette. Op een haar na moest ik het lammetje dat kost wat kost zijn moeder wou volgen gemist hebben. Ik slikte mijn paniek door en voelde even of Maya nog wel achter mij op de motor zat. Ze kneep als antwoord bemoedigend even in mijn lenden en daarmee had ze me genoeg gezegd. Enkele midges –kleine vervelende vliegende diertjes- beten me bloeddorstig in het gelaat toen ik even later het vizier van mijn helm opensloeg om even diep adem te halen. Aan de kant van de weg stond op dat moment een bord met Skye Surpises erop. We konden niets anders dan de bedenker van die slogan volledig gelijk geven…
Met dank aan de Schotse dienst van Tourisme en KTM voor hun steun bij de uitvoering van dit project. Nuttige links: Schotse dienst van Tourisme: www.visitscotland.com/be Skye: www.skye.co.uk Britse dienst van Tourisme:www.visitbritain.com/be