Project North Coast 500(deel 6)
Lees ook deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8 & deel 9 !
Het motregent buiten als we ons ontbijt gebruiken in The Green Cruachan. Maar niet getreurd; in Schotland maak je elke dag kans op minstens drie seizoenen dus is de kans groot dat we ook vandaag een schitterende zon en blauwe hemel te zien krijgen.
Klik op de beelden voor een grotere versie
Deze morgen denkt de natuur daar blijkbaar eventjes anders over. Als we voorbij Ardverck Castle rijden staan er ondanks de motregen toch enkele toeristen beelden te maken van de ruïne en het omliggende landschap dat zich deels in de motoregenvlagen lijkt te willen verschuilen. Kort daarna komen er echte regendruppels naar beneden en wakkert de wind aan. Dan maar het gas erop en in gestrekte draf rijden we naar Ullapool via de A835.
Het woeste landschap dat we zo doorkruisen heeft onder deze omstandigheden iets treurigs en dramatisch over zich. De bergen hullen zich in een lichtgrijze nevel en de kleuren van de begroeiing en het land worden meteen een aantal tinten donkerder. Als je stopt en de motoren afzet wordt het allemaal nog wat echter; de stilte die je dan hoort wordt alleen maar verstoord door het geluid van vallende regendruppels en het zuchten van de wind.
Komt de zee of een andere waterpartij even in beeld dan lijkt het water wel uit kwik te bestaan. Het licht van de zon, dat door het wolkendek wil breken, geeft de waterpartijen een vreemde, op oud zilver lijkende glans. 't Heeft allemaal zijn charme, maar de alom grazende schapen hebben er duidelijk geen boodschap aan.
Nog voor we op onze bestemming aankomen houdt Pluvius op met zijn flauwe grappen en zo komt het dat we een droog en aangenaam Ullapool bereiken. We parkeren er de motoren bij de havenmuur en maken een wandeling door het plaatsje dat zich zowat de hoofdstad van het noordwesten van Schotland mag noemen.
Ullapool ligt op de noordelijke oever van Loch Broom. Het oorspronkelijke gehucht, dat destijds door ongeveer 20 gezinnen "thuis" werd genoemd, kreeg in 1788 een nieuwe toekomst door het aanleggen van een vissershaven. Thomas Telford ontwierp de haven in functie van de toenmalige haringvisserij in opdracht van de British Fisheries Society, die op die manier werk en een relatieve welvaart bracht voor de lokale bevolking.
Maar reeds ruim daarvoor leefden er mensen in deze prachtige, natuurlijke baai. Er zijn in de onmiddellijke omgeving tal van sporen gevonden van stenen bouwwerken die van ver voor onze tijdsrekening dateren en natuurlijk hebben ook de Vikings er hun sporen nagelaten. In de jaren '70 en '80 van vorige eeuw herleefde het plaatsje gevoelig toen er schepen vanuit het oostblok geregeld aanlegden en er haring en makreelvangsten verwerkten.
De dag van vandaag is Ullapool een dorpje met ongeveer 1500 inwoners. De haven is hoofdzakelijk een ferryhaven geworden maar ook pleziervaart- en vissersvaartuigen noemen het hun thuishaven. De hoofdbrok van de inkomsten komt van het toerisme hetgeen hoofdzakelijk seizoenwerk oplevert.
De weinige straten die het plaatsje kent lopen allemaal zowat evenwijdig met de met kleine keien bedekte oever. De huizen zijn voor het merendeel heel oud maar mooi opgeknapt. Het is duidelijk dat dit dorp heel goed zijn best doet om de toeristen te overhalen Ullapool als meer te zien dan enkel een ferryhaven. En volgens ons is dat terecht; het is er gezellig, helemaal niet druk en de sfeer die er hangt is er eentje die je elke dag zou willen ervaren.
Vanaf de met keien bedekte oever slaan we de bewegingen in de haven gade. Pleziervaartuigen varen af en aan en aan de kade liggen enkele vissersschepen die er duidelijk al heel wat jaartjes dienst hebben opzitten. De golfslag is bijna onbestaande en het water is zo helder dat we meters ver de bodem kunnen zien. Charmante oude huizen langs de waterkant en op de achtergrond boven het water de silhouetten van machtige heuvels. Wie zou niet meteen op dit plaatsje verliefd worden?
Voor ik voor de zoveelste keer plannen voor emigratie begin te koesteren rukken we ons weg van al dat moois en gaan terug de baan op. We volgen daarbij de A835 tot die de A832 snijdt en rijden over deze weg verder naar het westen. Van zodra we de A832 oprijden valt de verkeersdrukte -als die er al was- drastisch terug. Het is duidelijk dat enkel de toeristen en de plaatselijke bevolking deze weg gebruiken.
Rijden langs de zuidelijke oever van Little Loch Broom levert prachtige plaatjes op, zeker nu de zon terug van de partij is en de hemel is opgeklaard. Loch Ewe doet eveneens zijn best om ons te verleiden met zijn verlaten stranden en zijn royaal gevormde baaien.
Het binnenland lokt ons dan weer met zijn woestheid en pure natuur, maar al is die aanblik nog zo verleidelijk, we moeten verder als we vanavond in Gairloch willen overnachten.
Met daarbij links en rechts van de weg nog wat meertjes, wat ruige bergen en gruwelijk mooie vergezichten ga je begrijpen waarom zoveel mensen de route van de North Coast 500 onvergetelijk noemen. En raar maar waar: al dat moois heb je om zo te zeggen helemaal voor jezelf.
Op de goed onderhouden wegen kom je hier namelijk maar weinig medeweggebruikers tegen. De lage bevolkingsdichtheid van deze streek zit daar zeker voor veel tussen. De kleine gehuchtjes die je tegenkomt ben je voorbij vooraleer je ze gezien hebt want ze bestaan amper uit een handjevol verspreid staande huizen.
't Is op zo momenten dat ons de hanteerbaarheid en de souplesse van de Triumph motoren terug opvalt. Zowel de Tiger 800 als de Street Triple voelen zich in deze woeste streek duidelijk helemaal thuis. Probleemloos, gewillig en vertrouwenswekkend doen ze opvallend onopvallend hun werk. Geen ogenblik sputteren ze tegen ook al is het terrein soms moeilijk en veeleisent. We schreven het al; de verhouding prijs/kwaliteit van deze motoren is meer dan in orde!
Als je in Gairloch aankomt merk je dat ook hier het leven door gebrek aan overbevolking heel anders is dan bij ons. De huizen van het oude vissersplaatsje liggen gedrapeerd langs de grillig gevormde kust. Veel verkeer is er ook al niet waardoor het geluid van de brekende golven op het keienstand overwegend voor de achtergrondgeluiden zorgt.
Toch heeft Gairloch en omgeving alles om de toerist te behagen. Het plaatsje heeft verschillende hotels, een golfbaan, een heritage museum, een mooie kustlijn en een heuvelachtig binnenland waar natuurliefhebbers hun hart kunnen ophalen. Vanuit de haven vertrekken er verschillende boten die de toeristen de kuststreek en de daarbij behorende fauna laten zien.
Het land rond Gairloch was sinds de 15de eeuw lange tijd eigendom van de Mackenzies van Gaurloch. In tegenstelling tot veel andere grootgrondbezitters weigerden ze –ondanks grote financiële verliezen- in de 19de eeuw aan de "clearing" deel te nemen. Ze voelden zich te verbonden met hun pachters om hen dit aan te doen. Dat zorgde voor instroom van nieuwe inwoners uit andere streken.
We rijden door Gairloch naar de haven van het plaatsje waar we vlakbij inchecken in het Gairloch Highland Lodge Hotel. Eenmaal daar gesetteld wandelen we naar The Old Inn, het zusterbedrijf van het hotel. De Old Inn is gelegen aan de monding van een riviertje dat op die plaats in de haven uitmondt. Pittoresk gelegen is de ouderdom van het natuurstenen bouwwerk maar moeilijk te schatten maar dat er hier reeds lang een afspanning stond is duidelijk. Hier hebben vroeger de koetsen hun passagiers afgeleverd voor een verblijf voor de nacht; hier werden de paarden uitgespannen na een ongetwijfeld vermoeiende reis langs de kust.
Heden ten dagen is de Old Inn in Gairloch echter vooral bekend voor zijn heerlijke keuken. Hun specialiteit is –hoe kan het ook anders met de zee zo vlakbij- vis en zeevruchten maar ook een smakelijke lamschotel en wild staan er geregeld op het menu. En dat je er smakelijk kunt eten kunnen we uit eerste hand bevestigen. In een gezellige sfeer die doet denken aan de tijd van toen kan je er een heerlijke avond beleven. Misschien een tip voor de bierliefhebbers onder ons: men brouwt er in eigen huis een goed biertje; moet je beslist eens proeven... past best bij de heerlijke mossels die ze er serveren!
De volgende morgen zijn we pas laat aan de ontbijttafel te vinden. Omdat de boog niet altijd gespannen kan staan besluiten we om de motoren vandaag een rustdag te gunnen. We trekken onze wandelschoenen aan en maken een wandeling langs de verschillende gehuchtjes die samen Gairloch vormen.
In de haven moeten we vaststellen dat de normale toeristen activiteiten er zijn stilgelegd. De wind waait vandaag te sterk voor de kleine bootjes waarmee je anders dolfijnen, zeehonden en walvissen in hun natuurlijk biotoop kunt gaan opzoeken. Ook in de rest van de boten in de haven zit niet veel beweging; het lijkt erop dat iedereen vandaag wijselijk heeft besloten om niet de zee op te gaan.
Dan maar verder over land. Toen we gisteren met de motor langs de kust reden had ik het Gairloch Heritage Museum opgemerkt en daar wilde ik wel eens naartoe. Eenmaal ter plaatse blijkt dat gesloten te zijn omdat er een nieuwe locatie in gebruik wordt genomen. De oude vissersbootjes die buiten de museummuren aan land liggen leveren echter mooie beelden op. Met goede moed stappen we verder naar de nieuwe gebouwen van het museum… om ter plaatse vast te stellen dat dat wegens de verhuis nog niet voor het publiek toegankelijk was.
We gaan dan maar voor een mooie wandeling langs het strand. In enkele baaitjes vinden we daarbij tot onze verrassing mooie zandstrandjes. Een kerkje en een aanpalend kerkhof kijken over al dat moois uit en worden daarbij geflankeerd door een prachtig aangelegd golfparcours. Als je hier je balletje verkeerd slaat komt die ofwel op het kerkhof of in zee terecht!
Net daarnaast veranderd de kustlijn drastisch. Hier ligt geen strand maar een chaos van rotsblokken in alle vormen en formaten geslagen door het constante beuken van de golven van de zee. De verscheidenheid van gesteenten die er te vinden zijn zou zeker een geoloog kunnen interesseren. Omdat we daarin volslagen leken zijn komen we niet verder dan de grote variatie van kleuren en structuren ervan te bewonderen. Ah, had een mens maar negen levens, hij zou van alles wat meer op de hoogte kunnen zijn!
In een gezellig klein bistrootje warmen we ons op aan een hete koffie met een smakelijke snack erbij. Als we naar het hotel terugwandelen, klinkt er plots een sportieve brul boven het geluid van de golven uit. Een klassieke open sportwagen -een Lotus of een Caterham als ik me niet vergis- stormt ons met veel bravoure voorbij. De inzittenden stevig ingepakt tegen de rijwind want de kap staat open en de portieren leveren nauwelijks bescherming tegen de elementen.
En net als we denken dat we alles gezien hebben stuiten we op een paneel dat aangeeft dat er een curiosa en collectables winkeltje in het dorp is. De aantrekkingskracht om er te gaan rondneuzen op jacht naar oude verborgen schatten is zo groot dat we er niet aan weerstaan -waarom zouden we ook- en er binnenlopen.
In wat eens een flink tuinhuis was heeft een ondernemende gepensioneerde een verzameling van de meest uiteenlopende objecten samengebracht. En zoals te verwachten was gebeurde; we zijn niet met lege handen naar buiten gegaan…
Begeleid door het gekrijs van meeuwen en onder een steeds maar dreigender wolkendek wandelen we naar ons hotel terug. Op de kamer ordenen we de beelden van de voorbije dagen en vullen onze notities aan. Daarna zakken we terug af naar The Old Inn. We vieren onze laatste avond in Gairloch met mosselen met chorizo, langoustines en inktvis die we wegspoelen met een goed glas wijn. Chocoladetaart met frambozen en een stuk passievruchten-kaastaart met bessencoulis vormen de afsluiters. Wie beweerde dat je in Schotland niet goed kunt eten?!
Als we naar ons hotel terugwandelen is de hemel sterk opgeklaard. Een deken vol sterren overspant alles wat er die avond in de Highlands gebeurt. We zien het als een teken van goed weer voor morgen en nemen ons voor al vroeg van de partij te zijn om de rest van de North Coast 500 te ontdekken.
Beschrijving & evaluatie The old inn
"The Old Inn" in Gairloch, gelegen aan de authentieke westkust van Schotland, wordt sinds 1999 gerund door Alastair en Ute Pearson. Zij managen ook het vlakbij gelegen zusterhotel, The Gairloch Highland Lodge waar wij tijdens dit project verbleven.
The Old Inn ligt aan de oever van een klein riviertje dat zich daar in de haven werpt. Het restaurant is gekend voor zijn uitstekende keuken. Het restaurant won zelfs verschillende prijzen voor de kwaliteit van zijn schotels én voor het feit dat ze hun eigen bier brouwen. We hebben verschillende keren in The Old Inn gegeten en kunnen uit ervaring getuigen dat het niet verwonderlijk is dat men hier van heinde en verre komt eten.
Vanop het terras heb je een mooi uitzicht op het omliggende natuurschoon en binnen kan je genieten van een open haardvuur als de temperatuur dat vereist. Kortom, in The Old Inn doe je je tegoed aan een lekker ouderwetse gastvrijheid en gezelligheid. In de zomer zijn er vanaf 21 uur live optredens; ambiance verzekerd!
In The Old Inn is ook slaapgelegenheid. Je kan er kiezen uit diverse kamers die allemaal voorzien zijn van modern comfort. Zijn er geen kamers meer beschikbaar dan kan je uitwijken naar The Gairloch Highland Loge, die op wandelafstand van The Old Inn ligt.
Dit hotel, dat in de Jaren '80 gebouwd werd, is een uitstekend voorbeeld van de architectuur zoals in die tijd gebruikelijk was. Met de bergen van het eiland Skye op de achtergrond en de vlakbij gelegen haven van Gairloch vormt dit hotel een uitstekende uitvalsbasis om de streek te verkennen. Grote groepen zijn er eveneens welkom, het hotel kan 60 gasten onderbrengen en hanteert speciale prijzen voor groepen vanaf 12 personen.
De oprit en de parking zijn in asfalt en de situatie is er zo dat je probleemloos je motor(en) vlakbij de ingang van het hotel kunt parkeren. De parking is vanaf de straat niet te zien en ruim genoeg om ook grotere groepen te gerieven. Vanuit sommige kamers is het mogelijk om die parkeerplaats te overzien, misschien geen onbelangrijk detail om te bespreken bij de reservering van je kamer(s).
Een nette slaapkamer met een goed bed en een aanpalende privé badkamer zorgen voor degelijk comfort. Het mobiele internet werkt er perfect en ook de verbinding van mobiele telefoons is probleemloos. Natuurlijk is er op de kamer voorzien in faciliteiten om zelf koffie of thee te zetten, zoals gebruikelijk in zowat geheel Groot Brittannië.
Het ontbijt wordt in een ruime kamer met een riant uitzicht op de goed onderhouden tuin geserveerd. Zowel warme als koude gerechten maken deel uit van het aanbod en een rijk gevuld buffet zorgt ervoor dat er voor iedereen wat wils is.
Wil je niet op je kamer zitten dan is er de mogelijkheid om in het ruime salon te verpozen. Daar vind je ook de self service bar die een mooie collectie dranken bevat. Je betaalt voor je drankjes door het verschuldigde bedrag in een kassa te stoppen. En blijkbaar doet iedereen dat ook want deze manier van werken bestaat in dit hotel al lang.
We kunnen deze twee etablisementen warm aanbevelen voor wie de North Coast 500 rijdt. De vriendelijke ontvangst, zowel ter plaatse als vooraf over de telefoon of de mail is voorbeeldig. Aarzel niet met hen contact op te nemen voor uw persoonlijke vragen, U krijgt binnen de kortste keren een duidelijk antwoord waar U mee verder kan. Bezoek voor meer informatie de websites van beide hotels.
Gairloch Highland Lodge https://www.gairlochhighlandlodge.com
The Old Inn: http://www.theoldinn.net/
Lees ook deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8 & deel 9!
We danken onze sponsors die dit project helpen realiseren: