Project North Coast 500(deel 7)
Lees ook deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8 & deel 9 !
De meeuwen krijsen tegen een licht bewolkte hemel als we de ruime parking van The Gairloch Highland Lodge afrijden. Met vandaag slechts +/- 40 mijl op het menu doen we het rustig aan en nemen ons voor onderweg meer dan ooit te genieten.
Klik op de beelden voor een grotere versie
Al gauw draait de A832 –net voor het gehucht Kerrysdale- weg van de zee en begint de loop van de Kerry rivier te volgen. Het landschap verandert zienderogen en ruilt de scene van een kuststreek in voor een berglandschap. Ondanks dat we weten dat de rivier vlakbij is krijgen we hem slechts zelden te zien. De single track die we volgen leidt ons over de bodem van een oneven dal dat door de rivier in de loop der tijden is uitgesleten.
Heidebegroeiing domineert maar toch moet deze vegetatie het af en toe afleggen voor een tapijt van varens, struiken, loofboompjes die schuchter een poging doen om hier te groeien en coniferen die hier vaste grond voor hun wortels zoeken. Af en toe zorgt een fel geel bloeiende brem voor opschuddingbomen en als je goed oplet zie je bij wijlen een verweerde, houten elektriciteitspaal die schuchter zijn vinger opsteekt als lijkt huh aandacht te vragen voor zijn nooit aflatende dienstbaarheid.
Terwijl Boreas en Zephyros, de Griekse goden van de westen- en de noorderwind, met elkaar worstelen over het recht om de witte wolken uit de blauwe hemel te blazen genieten we volop van wat de natuur ons voorschotelt. We komen op het gehele traject tussen Kerrydale en Torridon amper een andere weggebruiker tegen en profiteren daarvan om volop beelden van de omgeving te maken. Als we fluisteren de winden ons in de oren dat er achter de volgende bocht nog veel mooiere landschappen te ontdekken vallen; en wie zijn wij, stervelingen, om hen daarin tegen te spreken?!
Vanaf de dik 20 kilometer lange boorden van Loch Maree kijken we naar de vele eilandjes dat het loch rijk is. Loch Maree is wat betreft oppervlakte het derde grootste meer van Schotland en het grootste ten noorden van Loch Ness. Niet zichtbaar vanaf de oever ligt de oude begraafplaats waar vroeger een kapel heeft gestaan. In de 8ste eeuw werd die kapel gebouwd voor Saint Máelrubai, de man die een eeuw daarvoor in het nabijgelegen Applecross een abdij stichtte. Over het nut daarvan kan men twijfelen maar over de goede smaak van diegene die de plaats uitzocht bestaat geen twijfel. Veel schilderachtiger kan het gewoon niet worden!
In later jaren heeft men op de eilanden van Loch Maree nog constructies opgetrokken. In 1965 werd er op een ander eiland in het loch een versterkte vestingmuur gevonden die een oppervlakte omsluit van 44 op 36 meter. De muur is 1 meter dik en 2 meter hoog. Binnen de muren werden geen sporen van gebouwen gevonden. Het blijft alsnog een raadsel wat het beoogde nut van deze versterking is geweest.
Wel geweten is dat de streek in de 17de eeuw een centrum was voor metaalbewerking. Men ontgon er op grote schaal bosland dat hout leverde voor houtskoolproductie op grote schaal. Met die houtskool werd het ijzererts verhit om het metaal eraan te onttrekken en vervolgens op maat te smeden. Tijdens het Victoriaanse tijdperk stond de streek vooral bekend voor het vissen op forel nadat Queen Victoria in 1877 een bezoek bracht aan Talladale. De schreef over deze straak dat het haar verwonderde dat hier amper mensen voorbijkwamen.
En sindsdien is er niet veel veranderd. De opschudding die deze visitie destijds veroorzaakte is reeds lang verdwenen. In Kinlochewe draaien we af naar de A896 en rijden bijna zuiver westwaarts naar Torridon. Torridon is een gehuchtje dat zich heeft genesteld op de grens tussen de bergen en Upper Loch Torridon. De streek is vooral bekend bij natuurliefhebbers want zowel het loch als de omliggende heuvels en bergen bieden heel wat mogelijkheden voor outdoor activiteiten.
Tijdens de clearences werd er hier extreem hard opgetreden tegen de gewone man. In 1831 was Torridon Estate, het landgoed dat een groot deel van de omgeving omvatte, gekocht door colonel McBarnet die in west Indie fortuin had gemaakt. Hij beval bij zijn aankomst dat de van hem land hurende landbouwers grotendeels van het land moesten worden verdreven en stond hen enkel toe een kleine oppervlakte met aardappels te bebouwen. Het houden van vee was hen eveneens verboden, enkel in de locale herberg mocht men een melkkoetje houden. Ook de farmers van het nabijgelegen Annat kregen heel strikte regels om zich naar te voegen. Het vrijgekomen land werd bevolt door schapen en herders die meer geld opbrachten voor de kolonel dan de locale landbouwers.
In 1873 kwam aan deze nachtmerrie een einde. Het landgoed werd verkocht aan de baron van Gourock, die de landbouwers terug hun oude rechten teruggaf en de rest van het land omtuinde van een schapenfarm naar een hertenpark. Veel later werd het huis in ruil voor kwijtschelding van een erfenisrecht aan de Britse overheid afgestaan. Welk een impact dat had op het geheel zouden we later zien. De inboedel van het huis werd openbaar verkocht waarna de staat –en de toekomstige eigenaar- enkel met een prachtige lege schaal bleef zitten.
Maar we lopen voor op ons verhaal. Onderweg naar Shieldaig worden we keer op keer getrakteerd op prachtige vergezichten. Met de bergen op de achtergrond kunnen we het niet laten om her en der te stoppen om deze schilderachtige streek met de camera vast te leggen.
Verschillende eilandjes spiegelen zich in het diepe, glasheldere water van deze zeearm die ver inlands reikt. Het loch staat bekend voor niet alleen zijn charmante hoekjes maar ook voor zijn garnalen, langoustines, haringen en mossels die er naast de forellen en zalmen natuurlijk voorkomen. Enkele zalm kwekende visfarms hebben zich eveneens in Loch Torridon gevestigd maar verpesten daardoor het landschap niet.
Vanaf Torridon is het amper een steenworp ver naar Shieldaig, ons doel voor vandaag. We komen in het plaatsje aan kort na de middag en gebruiken er een heerlijke barmaaltijd in de bar van het hotel. Terwijl we stiekem de conversatie volgen tussen de barmeid en een lokale held merken we op dat de klok die in de bar hangt iets aparts heeft. De wijzers draaien tegen de traditionele richting in en ook de wijzerplaat is gespiegeld; waar anders het teken staat van 3 uur staat nu een 9 en omgekeerd. Zeker met een glaasje whisky te veel op moet dat veeleer vroeg dan laat tot verwarrende omstandigheden leiden!
We slenteren langs het kleine keienstrand van Shieldaig en raken er in gesprek met een koppel dat er hun zelf gemaakte camper hebben geparkeerd. Trots toont men ons de vele ingenieuziteit en die er nodig zijn om van een bestelwagen een knusse mobilhome te maken. We kunnen voor die vindingrijkheid enkel een oprechte bewondering opbrengen…!
Shieldaig heeft alles weg van een oud vissersdorpje maar het ontstaan van deze kleine gemeenschap heeft andere gronden. Het dorpje werd in 1800 namelijk gesticht om er zeelui te trainen met het oog op de oorlog met Napoleon. Men rekende erop dat men van de geharde en ervaren Schotten –waarvan niet weinigen zeemansbloed in hun aderen hadden- uitstekend marinepersoneel kon maken. Toen Napoleon werd verslagen en naar Elba verbannen vindt Shieldaig zichzelf terug uit als vissershaven en is dat sindsdien ook gebleven. Maar ook hier werd de haring tenslotte schaars en werden de maritieme activiteiten op een laag pitje gezet.
Het gevolg is dat het dorpje nu amper 85 inwoners telt. Niettemin is er een schooltje, een pub, een gemeenschapshuis, een kerk, een hotel en twee restaurants. Het is geliefd als een vakantiestek bij natuurliefhebbers en vissers en waarom is niet moeilijk te raden. De ligging is uitstekend aan het heldere water van de natuurlijke baai en met de Torridon heuvels vlakbij.
Het is al laat in de namiddag als we besluiten Aurora B&B, ons verblijf voor de nacht, op te zoeken. Als we bij enkele mensen informeren geven ze ons een ietwat vaag antwoord. Maar niet getreurd, Shieldaig is klein en we zullen het zeker vinden. Tenminste… dat denken we. De huizen in Shieldaig hebben echter geen straatnummer maar allemaal hun eigen naam. Seaview, Lucy's Barn, The Old Mill, Hilltop House… het passeert allemaal de revue maar nergens zien we een bordje met daarop Aurora B&B hangen.
Na drie keer het gehele dorp te hebben rondgereden –er is een éénrichting verkeerslus gemaakt om problemen om de smalle wegen te vermijden- denken we uiteindelijk het huis van op de foto van het internet te ontkennen. We bellen aan en een vriendelijke jongeman doet de deur open. Aurora B&B? Ja, dat was vroeger hier, maar wij zijn de nieuwe eigenaars en hebben de zaak stopgezet.
Verwarring alom want we hebben vorige week nog contact gehad met de eigenaars van Auraura B&B. De jongeman vraagt ons binnen te komen en daar ontmoeten we zijn vrouw en hub baby. Ze zijn wel van plan om een caravan park in Shieldaig te beginnen maar doen momenteel helemaal niet aan B&B.
De klok tikt verder terwijl het mysterie onopgelost blijft. Tenslotte zoeken we het telefoonnummer op waarmee we kortgeleden met Auraura B&B hebben gebeld en draaien het nummer. We krijgen een man aan de lijn die zegt dat Aurora B&B in Thurso ligt, een plaatsje dat we maar liefst zes dagen geleden zijn gepasseerd… blijkt dat hij de naam Aurora B&B heeft overgenomen en wij de gegevens van het internet hebben gekregen van de oude B&B in Shieldaig… Hoe alles in zijn werk is gegaan vinden we pas veel later uit, maar die avond zijn we even compleet uit ons lood geslagen.
Met een avond die snel valt voelen we ons een beetje zoals dat koppel dat in Bethlehem geen plaats meer vond om er te slapen. Gelukkig hebben wij geen pas geboren kind bij ons en rijden op een Triumph in plaats van met een ezel. En last but not least zijn we in het gastvrije Schotland en niet in het voormalige Palestina.
Op eigen initiatief begint de heer des huizes, die hier geboren is en dus letterlijk iedereen kent, iedereen op te bellen met de vraag of er iemand voor ons een bed vrij heeft voor de nacht. Maar hoe hij ook probeert, alles is volzet. Ook het hotel heeft geen kamer meer vrij. Als laatste mogelijkheid belt hij naar Torridon House, het statige huis aan Upper Loch Torridon dat sinds kort een B&B activiteit heeft ontwikkeld en daar heeft men blijkbaar nog een kamer vrij. De prijs is niet van de goedkoopste maar we hebben tenminste voor vannacht een dak over ons hoofd.
We rijden de acht mijl van Shieldaig terug naar Torridon terwijl we ons alsmaar afvragen hoe dit in 's hemelsnaam is kunnen gebeuren. We hadden zo goed alles voorbereidt en nu dit. Maar omdat we aan wat gebeurt is niets meer kunnen veranderen richten we ons op het heden en rijden Torridon binnen. Het dorpje bestaat uit hooguit twee handen vol verspreid staande huizen en de raad van onze vriend in Shieldaig volgend rijden we door het dorpje en beginnen een smalle privaatweg langs de noordelijke oever van het loch te volgen. Aan onze rechterkant rijzen de bergen steil en boomloos op
We rijden door een prachtig landschap en geven onze ogen de kost aan de mooie uitzichten over het meer en kijken op naar de krachtige gezichten van de bergen aan de andere kant van de weg. De hemel is typisch voor een Schotse zomer: heerlijk blauw met daarin flinke, soms wat dreigend ogende wolken. Het zachte briesje brengt amper het water van het loch in beweging…
Eerst is het wegdek in goede staat maar naarmate we vorderen worden de putten in het wegdek groter, frequenter en talrijker. Tenslotte verdwijnt het asfalt zowat geheel en rijden we op een verharde track die zich ondertussen onder de bomen doorslingert verder. De contouren van wat eens een statige landschapstuin was zijn nog juist in het landschap te herkennen. En dan draaien we de hoek om en staan voor Torridon House.
Torridon House werd in 1876 gebouwd in opdracht van Duncan Darroch, de man die het landgoed kocht van de hardvochtige Colonel McBarnet. De architect was niemand minder dan Alexander Ross, de architect van onder andere de kathedraal van Inverness. Het indrukwekkende gebouw, dat als een familiehuis dat ook geschikt was om gasten te ontvangen was neergezet, werd opgetrokken uit de lokale rode zandsteen en boezemt ons in eerste instantie ontzag in.
De deuren staan echter gastvrij open en nadat we vruchteloos onze aanwezigheid hebben aangekondigd gaan we aarzelend naar binnen. Kleine laarsjes in de inkom die naar de grote ontvangsthal leidt verraden dat er hier kinderen wonen. Iets wat meteen daarna bevestigd wordt want de gastvrouw komt met een kleintje aan haar rokken ons tegemoet en ontvangt ons hartelijk.
De enorme inkomhal geeft uit op een al even indrukwekkende traphal en al snel brengen we onze bagage naar boven. We krijgen een grote, lichte kamer ter beschikking waarin een ruim bed staat, een gemakkelijk zetel en een schrijftafel. De badkamer ernaast is splinternieuw en alles is kraaknet.
Met een klaterende waterval van woorden maakt onze gastvrouw ons wegwijs in de accommodatie en brengt ons op de hoogte van de bijzonderheden in het huis. En ze doet dat met de flair, zelfzekerheid en humor die de Schotten eigen is. Ze vertelt ons onder andere dat men haar ten stelligste heeft verzekerd dat er in het huis draadloos internet is maar dat ze dat in de jaren dat ze er woont nog nooit heeft weten te vinden. Een televisie op de kamer is er ook niet maar onze mobiele telefoon krijgt wel connectie. Niet dat we die diensten nodig hebben want we zijn al geheel in de ban van de sfeer die in dit huis heerst.
Eenmaal ons gerief op de kamer zijn we er snel bij om een klein beetje van het huis te verkennen. Via lange gangen, verschillende trappenhuizen, hoge deuren en krakende vloerborden bereiken we tenslotte het salon op de benedenverdieping waar de gasten van het huis kunnen verpozen.
De kamer heeft alles wat je in zo'n oud huis mag verwachten maar de inrichting bestaat uit moderne meubels en dito schilderijen. En dan herinneren we ons dat we ergens gelezen hebben dat dit huis aan de Staat is afgestaan om een erfenisrecht te regelen. Het grootste deel van de ongetwijfeld prachtige, antieke inboedel werd destijds openbaar verkocht. Waar we verblijven is de lege schaal die door de overheid nadien werd doorverkocht.
Ondanks dat het huis toch een beetje aanvoelt als een gewond dier of vergane glorie waarmee we medelijden hebben zijn we maar wat blij met de ongepland opgedane ervaring. Als we de vriendelijke gastvrouw vragen waar we vanavond ergens kunnen dineren geeft ze ons de raad om als de bliksem naar Torridon village terug te rijden. Vanavond kan men er namelijk in de polyvalente hal van de gemeente een goede fish & chips eten ten voordele van een goed doel. We laten het ons geen twee keer zeggen en even later brommen er twee Triumph's langs de boorden van het loch in de richting van Torridon.
De polyvalente hal vinden blijkt niet moeilijk; het is gewoon het grootste en het nieuwste gebouw van het dorp. Als we er binnengaan, valt ons meteen een prachtige houten zoldering op die sterkt lijkt op de constructie van de romp van een oud, houten schip. We worden er vriendelijk ontvangen en terwijl waarschijnlijk de helft van de lokale bevolking hetzelfde doet als wij maken we korte metten met een inderdaad heerlijke fish & chips schotel.
Voldaan en toch een beetje moe van al de emoties van de dag rijden we daarna terug naar Torridon House. De kraak witte, stijf gesteven lakens van het reusachtige bed voelen heerlijk aan als we ons te ruste begeven. Er is geen televisie op de kamer maar voor deze keer geeft dat niet; we genieten van de absolute stilte en geven ons maar al te graag over aan de slaap in de wetenschap dat we in een kamer liggen waarin vroeger enkel rijkelui de nacht doorbrachten na een vermoeiende Victoriaanse, Edwardiaanse of Georgeaanse dag…
Lees ook deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8 & deel 9!
We danken onze sponsors die dit project helpen realiseren: