En de boer, hij ploegde voort
Tekst: Kris van der Stockt Motorrijders doden niet, maar worden gedood. Er was een tijd dat elke motorbink zich deze morbide spreuk per definitie op de rug van z'n afgedragen vest liet naaien. Ondertussen stond de wereld niet stil, gelukkig maar. Blitse pakjes van het fijnste leder en trendy jackets in modieuze snit vervingen moeiteloos de kolenzwarte vetvest en zongebleekte jeans van weleer. Een logische ontwikkeling, want het pronte vrouwvolk neemt al lang geen genoegen meer als praktische rugzak achterop en de scooter brengt tegenwoordig de motorrijder zelfs in maatpak naar kantoor. Langharig motorgeweld met boomdikke armen die elke minuut uit hun mouwloze vest dreigen te barsten, steevast zwerend bij een zware ware, met wat geluk kom je ze nog eens in kolonne tegen op een zeldzaam zondagstreffen voor het goede doel… Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk ben ik voor progressie en jawel, ook mijn weelderig tierende krullenbos plooit zich inmiddels gedwee naar beschaafde normen, willens nillens plat gestreken onder licht sociale druk. Driewerf hoera bovendien voor onze moderne Eva die op elk terrein haar mannetje kan staan en lang leve de verrassing van het onvoorspelbare oestrogeen. Want het moet gezegd, nog altijd ontsnapt me een kreetje van verwondering, telkens ik een goed bewapende amazone ostentatief haar lieve hoofdje uit de helm zie wurmen, gevolgd door dat onvermijdelijke ritueel waarbij goudblonde lokken zelfverzekerd en gracieus worden los geschud. De tijd dat je in spijkerbroek op basketsloffen en met je lief in shorts op espadrilles ongehinderd kon wegstuiven in je ouderlijke straat is binnenkort misschien wel definitief voorbij, zeker als de heren politici hun zin krijgen. In de nasleep van de hoofddoeken en burka's kost het allicht slechts enkele seconden euvele politieke moed om in één pennestreek de weke lichaamsdelen van motorrijdend Vlaanderen (en wie weet Wallonië) voor altijd in een keurslijf te gieten. Wetten schrijven gaat nu eenmaal net iets sneller dan, ik zeg maar wat, wegen onderhouden of parkeerzones voorzien voor motoren. En ook al wordt de kiezer in Belgenland altijd bedrogen en drinkt men de soep nooit zo heet als ze wordt geschonken, toch vrees ik dat we ons dra de borst mogen nat maken. Dus denk eraan, heren, die kleurrijke tot parachute opgebolde hotpants op het minuscule achterkontje van een superbolide, ook dat behoort binnen afzienbare tijd tot het verleden, geloof me vrij. Veiligheid heeft nu eenmaal zo haar prijs en de regel van de sterkste is een wet van Meden en Perzen. Ontelbare Kijk Uit- en BIVV-campagnes ten spijt zwaait Koning Auto meer dan ooit de scepter over zijn onderdanen. Zien en gezien worden, het blijft een waarheid als een koe, zeker voor wie dat stalen ros van stal durft halen in ons koninkrijk. Gezond boerenverstand in een mierennest dat we beleefd verkeersinfrastructuur plegen te noemen, het maakt wel degelijk het verschil tussen leven en dood. Nu, laat de boeren maar dorsen, althans zo dacht ik tot voor kort. Dat die brave boerenknol dankzij de gulle hand van Europa te grazen was genomen door vervaarlijke vehikels op metershoge wielen, dat had ik onderhand wel kunnen weten. Boeren zijn heuse managers geworden en niet voor niets liggen ze goed in de markt bij Vlaanderens huwbare dochters, zo te zien. De arme keuterboertjes, zoals Cyriel Buysse ze ooit beschreef, die zijn in geen Vlaamse velden of wegen meer te bespeuren. In één van de dichtstbevolkte regio's van Europa behoren ze ondertussen ongetwijfeld tot het selecte groepje van grootgrondbezitters. Dat de Boerenbond dus wat meer vermag dan de MAG lijdt dan ook geen twijfel. Melk, boter, mest en andere varkenspesterijen, geen politicus of Eurocraat die het nog niet naar zijn hoofd heeft gekregen. Nogal wiedes, want met hun nieuw, van paardenkracht bulkend speelgoed staan ze in geen tijd in Brussel om, recht voor de raap, hun gal en andere biologische produkten te spuwen. Waarom zet men ze niet eens onverbiddelijk op de rol, zoals indertijd aan de schoolpoort van het college, je zou verbaasd zijn welke top deze mastodonten stuk voor stuk weten neer te zetten. Geen wonder dat sommigen er gauw hun boodschappen mee doen… Obstakels op de openbare baan, elke motorrijder die weg is van de ideale bochtenlijn komt ze vroeg of laat wel eens tegen. Een hindernissenparcours dat niet eens zou misstaan als olympische discipline als je 't me vraagt. Landbouwers, uiteraard, maar evenzeer wielertoeristen en zondagsrijders, om nog maar te zwijgen van het ongemeen rijke straatmeubilair van elke gemeente of een door builenpest geteisterd wegdek, ach, het zijn maar enkele van de uitdagingen die je stuurmanskunst en ervaring keer op keer op de proef weten te stellen. Dat het gevaar altijd loert om de hoek, zeker op de boer, mocht ik onlangs trouwens nog maar 's aan den lijve ondervinden, net toen ik de snuit van de VFR spelenderwijs een zoveelste bocht had ingestuurd. Na een op typisch Vlaamse wijze gebricoleerde zijspiegel van een caravan vorige zomer ontsnapte ik er deze keer ternauwernood aan de tot wapens omgesmede ploegscharen van een reuzentractor op kruissnelheid. Dat het maar een haar scheelde, had ik te danken aan luttele fracties van een seconde, miniem millimeterwerk en vooral héél véél geluk op het juiste moment. En de boer? Die ploegde rustig voort… Minder mazzel had Maarten Siffels, vaste columnist bij het Nederlandse Motoplus. Wat een banaal ritje en toch een emotionele hoogvlieger had moeten worden - hoe zou je zelf zijn mocht je die glimmendnieuwe RSV4 net van je dealer hebben opgehaald? - kwakte in het geval van onze aimabele en doorwinterde collega-motorrijder met een doodse precisie te pletter tegen de grijparm van… een graafmachine! Afscheid van een dealer, de kolom die hij een week eerder had geschreven, met een krop in de keel las het stukje opeens een stuk moeilijker. Een gevoel van onmacht en tegelijkertijd verzet welde spontaan in me op. Een graafmachine als graf, er zijn verdomme geen woorden voor. Ik vroeg ik me af waar in 's hemelsnaam moeder de vrouw die versleten jeansvest een plaatsje had gegeven…