Schitteren door afwezigheid
De wereld is om zeep er gebeuren rare dingen om ons heen. Urbanus zong het al in de jaren '80 en ik had er eerlijk gezegd op dat moment sterk mijn twijfels over of die uitspraak wel op waarheid berustte. Nu, pakweg 20 jaar later en de overmoed van de jeugd voorbij, besef ik dat "den Urbain" destijds gelijk had; overschot van gelijk zelfs. Dat er op elk moment rare dingen gebeuren op deze aardkloot en wel vlak onder onze neus staat vast. Dat dacht ik toen ik onlangs hopeloos te laat aankwam in het Brussels Media Center om er de officiële persvoorstelling van het boek Meisjes, Moslims & Motoren bij te wonen. Een turf van 275 pagina's; een boek dat geschreven en geïllustreerd is door twee Vlaamse wereldreizigsters die 30.000 kilometer met de motor hebben gereden om daarvoor voldoende materiaal te vergaren. Waarom ik dat dacht? Simpelweg omdat ik in het lokaal waar de voorstelling plaatsvond slechts 5 personen aantrof: de twee wereldreizigsters, een verantwoordelijke van Roularta (de uitgever van het boek) en twee mannen die opgedaagd waren om de voorstelling bij te wonen. Van de gerenommeerde vaderlandse pers was er niemand komen opdagen vertelde Els van Roularta me even later terwijl ze me een koffie schonk. 't Had me niets verwonderd was ik op dat moment gewoon letterlijk door de grond gezakt van schaamte. Begrijp me niet verkeerd, ik draai er al lang mijn hand niet meer voor om om ergens te laat te komen als het niet anders kan. Je kan ijzer nu eenmaal niet met blote handen breken en een telefoontje plegen dat je iets later komt maakt veel goed. Neen, ik was beschaamd in mijn collega's van de pers die hier schitterden door hun afwezigheid. Gebrek aan interesse? Door het bos de bomen niet meer zien door een overvloed aan te verwerken informatie? Tijdsdruk? Besparingen? Neen, mijne heren bladmanagers, geen enkel van deze excuses lijkt me aannemelijk om jullie afwezigheid te rechtvaardigen. Mocht er een nieuwe motor gestaan hebben van merk Y of Z dan waren jullie er natuurlijk wel als de kippen bij geweest om naar gelijk waar af te zakken. Maar voor een boek? Ja, dat is dat blijkbaar andere koek! Gebrek aan nieuwswaarde dan maar als oorzaak aannemen? Het lijkt me hoogst onwaarschijnlijk dat dat argument steek houdt want zoveel boeken worden er niet door Vlamingen geschreven die met de motor zo'n reis hebben gemaakt; laat staan dat het dan nog twee vrouwen zijn die het hebben gewaagd om helemaal naar Iran te rijden. Zo'n prestatie verdient naar mijns inziens dan ook wel degelijk jullie aandacht want jullie lezers zijn natuurlijk wel geïnteresseerd om over het bestaan van zo'n boek te horen. Zeker als blijkt dat dat werk echt wel kwalitatief hoogstaand is. Maar om daarover te kunnen oordelen moet je als bladmanager natuurlijk wel eerst de moeite nemen uit je ivoren toren neer te dalen…