Valbescherming
Zoals ik onlangs mocht ervaren is gramschap een slechte combinatie met motorrijden. Mijn bijnaam eer aandoend sneed ik met een perfect rothumeur gezegend vlijmscherp een bocht aan op een door God vergeten omloop in Noord-Frankrijk en lap… 't Voorwiel schoof zonder ook maar enige waarschuwing plots onder mij weg en knarsetandend ging ik samen met mijn gouwe ouwe tegen de vlakte. De zakkenwassers verwensend die me in die rotstemming hadden gebracht door hun geleuter schoof ik over het asfalt en hoopte er het beste van… t Was zo lang geleden dat ik nog eens gevallen was dat ik het eerst niet kon geloven. Een fractie van een seconde later was het aanvaardingsproces al voorbij; versuft sprong ik recht en dankte de hemel dat het met mijn persoonlijke motor gebeurd was en niet met één of andere peperdure testmotor van een importeur. Terwijl ik mijn motor terug op zijn wielen zette nam ik de schade aan mijn beestje op. Die viel eerlijk gezegd héél goed mee; het rempedaal was verdwenen, de uitlaatdemper en de voetsteun waren geschaafd en blijkbaar was er ook een knipperlicht gesneuveld want er werd mij een oranjekleurige splinter halfdoorschijnend plastiek aangereikt door een helpende hand. De valblokken hadden mijn motor blijkbaar afdoende beschermd, want verder was er niet mis met mijn trouwe twin. Terwijl ik met hangende pootjes stapvoets naar de paddock reed probeerde ik in alle stilte uit of alle delen van mijn lichaam nog naar behoren werkten. Gelukkig was dat wel degelijk het geval. Mijn Spidi pak was wel hier en daar een beetje geschaafd en mijn Sidi laarzen waren ook niet ongehavend uit de strijd gekomen, maar op enkele krassen op het vizier van mijn spiksplinternieuwe Lazer helm na had ik verder geen zichtbare of voelbare schade opgelopen. De flinke deuk in mijn zelfvertrouwen natuurlijk gemakshalve eventjes buiten beschouwing gelaten… Ondertussen moederziel alleen achtergelaten -ook de nieuwswaarde van een crash is heden ten dage gelukkig slechts heel vluchtig- mijmer ik verder over deze problematiek. Natuurlijk is het voor een fabrikant heel gemakkelijk om op een motor beschermingen aan te brengen waarmee hij na een onschuldig schuivertje zo goed als ongedeerd tevoorschijn komt. Zelfs een oude zak als ik kan meteen enkele optisch verantwoorde en doeltreffende ingrepen bedenken die dat kunnen voorkomen. Gewoon enkele goed geplaatste valblokken in het ontwerp integreren en de kous is af… Honda doet het wel op de Pan European… dus waarom zouden die bollebozen van de R&D afdelingen die toch steeds weer het warm water moeten uitvinden dat niet in elk ontwerp kunnen integreren? Voor de kostprijs van die spullen? Laat me niet lachen! Bij massaproductie vertegenwoordigen die niet meer dan een fractie van de prijs van de gehele motor… Dus daar zal het wel niet aan liggen! Voor de verkoop van vervangingsonderdelen moeten ze het ook niet laten want de organisatie die dat deel van de klantenservice moet verzekeren kost een fabrikant en zijn importeurs handenvol geld. Centen die ze wellicht beter aan iets anders zouden willen besteden. Of waren de voor de hand liggende redenen in dit geval helemaal niet relevant? Terwijl het geweld op de baan voor de zoveelste keer aan mij voorbij dreunt krijg is plots één van mijn zeldzame heldere momenten. Kon het zijn dat het ontbreken van die spullen gebaseerd was op een imago kwestie? Zouden ze bang zijn dat de consument duidelijk onder ogen zou zien dat er met motor X van het merk Z wel degelijk kon gevallen worden? Wie weet is dat wel een niet te verwaarlozen denkpiste… Of komt het allemaal neer op dat eeuwige geleuter aan de toog over gewichten en pk's? Misschien wel. Het staat wellicht helemaal niet stoer dat je op dat gepoch fijntjes zou antwoorden dat jouw motor van de fabriek uit degelijk genoeg is beschermd om een plotse aanval van de vallende ziekte zonder kleerscheuren te kunnen overleven… Geen "normaal" denkende motorrijder zou van deze tegenzet onder de indruk komen, maar diegenen met een iets beter werkende hersenschors misschien wel. Het jammerlijke feit is echter dat er van die laatste zo weinig exemplaren gemaakt blijken te zijn. Of sla ik in mijn verwarring dan toch de plank helemaal mis en zouden dergelijke voorzieningen de fabrikanten toch een aantrekkelijk imago kunnen bezorgen bij het gros van de motorrijders? Maar gelukkig is er hoop. "Wat niet is kan nog komen", zei mijn moeder altijd, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Wie weet komt er binnenkort een motormerk met een model op de proppen dat zo goed als helemaal valproof is; als dat eenmaal is gebeurd, dan is de bal aan het rollen want dan volgen de anderen binnen de korte keren met een concurrerend model. Tot dan zing ik de lof van alle accessoireontwerpers die gelukkig wel oog hebben voor dergelijke -beslist niet onbelangrijke- zaken en naarstig valblokken ontwerpen, produceren en aan de man brengen aan diegenen die optimist genoeg zijn om te beseffen dat je enkel gelukkig kunt zijn -en blijven- als je dat geluk af en toe een handje helpt…